YAŞAR USTA BENİM BABAMDIR!

Perşembe Akşamı Documentarist belgesel film festivalinin açılışı için Fransız Kültür Merkezinde verilen resepsiyondaydım. Sahnede Rojin var, bu güzel Kürt kadını Fransızca bir şarkı söylüyor ancak dinleyenler tedirgin. Dışarıda çok büyük bir kalabalık tekbir getirerek İstiklalden aşağıya yürüyor. Dali tablolarından beter bir kaos var kafamın içinde... Çıkmak, onları izlemek istiyorum, güvenlik görevlisi, tehlikeli olur diye izin vermiyor. Sanırsın Şah döneminin son günlerinde İran’dayız. Kendi ülkemin insanlarından korkmalı mıyım? Ne zaman bu kadar nefret ettik birbirimizden? Neden?

Münir Özkul ve rahmetli Adile Naşit’i çocukken kendi annem, babam sanırmışım. Bu his orta yaşlı olduğum şu günlerde hala geçmiş değil… Ertem Eğilmez ve Arzu Film yaratımı tüm filmleri ve en çok da Gülen Gözler‘i izledikten sonra hala Yaşar babamla, Nezaket anneme sarılır uyurum.

Nezaket hanım, (Adile Naşit) çocuklarının her açığını ve eksiğini kapatan, kendini onların yoluna feda etmiş bir candır. Yaşar Usta (Münir Özkul) ya da aynı fabrikanın işçisi Şener’in (Şener Şen) deyişiyle “Yatar utta” ise, tüyleri dökülmüş yaşlı bir kartal gibi köşesine çekilmiş, kendi küçük dünyasında mutlu ama o dünyaya bir zeval geldiğinde kanatlarını açıp yavrularını koruyacak ve düşmanın gözlerini oyacak sağlam bir karakterdir. Söylediği de laf değildir hani… Aile Şerefi filminde Oktay ve babası onun sabrını zorlayınca, karıncayı bile incitmeyen Yaşar usta, almış çifteyi, basmış kokteyli ve Oktay’ın o sefil canını almıştır. (Münir Özkul’un buradaki adı Rıza’dır ama aynı karakter özelliklerini sergiler.)

İnsanın sözleri bittiğinde babası onun için konuşur, evladını korumakta böyle bir şeydir. O zaman hepimize moral olsun diye paylaşayım. Siyasi olarak memleketin ve içinde yaşayanların sabrının sınandığı, kadınların karnındaki bebeyi ne yapacaklarına dahi karışıldığı, akarsuların, derelerin çokuluslu firmalara HESkeş çekildiği, tiyatrocuların, sinemacıların ve sanat üreten herkesin hırpalandığı, son direniş kalelerinin de Recep İvedik’lerce yıkıldığı şu umutsuz günlerde, anasız, babasız, sinemasız kalmış tüm yetim kalmış Türkiye’liler için gelsin:



Bak beyim, sana iki çift lafım var… Koskoca adamsın. Paran var, pulun var, herşeyin var… Binlerce kişi çalışıyor emrinde. Yakışır mı sana ekmekle oynamak! Yakışır mı bunca günahsızı, çoluğu çocuğu karda kışta sokağa atmak, aç bırakmak… Ama nasıl yakışmaz. Sen değil misin öz kızına bile acımayan, bir damlacık saadeti çok gören. Anlamıyor musun beyim, bu çocuklar birbirini seviyor…

Ama ben boşuna konuşuyorum. Sevgiyi tanımayan adama sevgiyi anlatmaya çalışıyorum.hıh. Sen büyük patron, milyarder, para babası, fabrikalar sahibi Saim bey… Sen mi büyüksün!? hayır ben büyüğüm, ben, Yaşar usta! Sen benim yanımda bir hiçsin, anlıyor musun, bir hiç! Gözümde pul kadar bile değerin yok. Ama şunu iyi bil, ne oğluma ne de gelinime hiç birşey yapamayacaksın. Yıkamayacaksın, dağıtamayacaksın, mağlup edemeyeceksin bizi! Çünkü biz birbirimize parayla pulla değil, sevgiyle bağlıyız. Bizler birbirimizi seviyoruz. Biz bir aileyiz… Biz güzel bir aileyiz. Bunu yıkmaya senin gücün yeter mi sanıyorsun!? Dokunma artık aileme! Dokunma çocuklarıma! Dokunma oğluma. Dokunma gelinime! Eğer onların kılına zarar gelirse ben, ömründe bir karıncayı bile incitmemis olan ben, Yaşar usta, hiç düşünmeden çeker vururum seni! anlıyor musun!? vururum ve dönüp arkama bakmam bile…

Murat Tolga Şen / [email protected]