Volkan Konak hangi köşe yazarının asker arkadaşı çıktı? ‘Bir inancın yüceliğinde buldum seni…’
Soner Yalçın, konser verdiği sırada kalp krizi geçirerek 58 yaşında hayatını kaybeden Volkan Konak’ın asker arkadaşı çıktı. İlk tanışma hikayesini köşesinden paylaşan yazar, duygu dolu ifadelerle Volkan Konak’a veda etti.
Nefes gazetesi yazarı Soner Yalçın, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde, konseri sırasında geçirdiği kalp krizi nedeniyle yaşamını yitiren sanatçı Volkan Konak’ın asker arkadaşı çıktı.
Volkan Konak’la ilk kez Amasya 15’inci Piyade Eğitim Tugayı’nda karşılaştığını dile getiren yazar, koğuşa girdiğinde kulağına gelen müzik sesi ile başlayan anısını bugünkü köşesinden paylaştı.
“Merak ettim, sesin geldiği kışlanın yemekhanesine yürüyüp girdim, şoke oldum: Herkes ayakta, eller havada, masa üzerine çıkmış birine eşlik ediyor; Çav Bella marşını söylüyorlar! İnanamadım. Burası askeri kışla mıydı?” sözleriyle o gün yaşadığı şaşkınlığını dile getiren Soner Yalçın, “Masanın üzerindeki asker kim miydi; Volkan Konak… Benim Maçkalı askerlik arkadaşım” diye yazdı.
“Asker arkadaşım” başlıklı yazısının devamında duygu dolu ifadelere yer veren Soner Yalçın, şunları kaleme aldı:
Karadeniz rüzgârlarının evladı…
Turna gagası, kar menekşesi, turuncu gelincik kokulu bebeği…
Türkiye’nin en zengin bitki türlerinin büyüttüğü renkli çocuk…
Yurdunun dağlarındaki ladin, göknar, sarıçam kayın ağaçları gibi eğilmeyen, baş kaldıran, yiğit delikanlı…
Koskocaman kalpli.
Karadeniz yağmuru gibi hep dikine yağan, eğrilikten hoşlanmayan… Dik yokuşların inatçı yoldaşı...
Çeltikçi kuşu gibi göçmen. Şahin gibi yırtıcı.
Maçka dağ keçisi gibi inat, hiç geri adım atmayan sevdasından, ülküsünden…
İstanbul’da memleket hasreti çeken kalabalıklar içinde yalnız yoksul ve daima devrimci genç üniversiteli…
Çelik yürekli. Dirençli. Duruşunu hiç bozmayan isyankar.
Bulanık, kirli, karanlık kişilerden hazzetmedi. Düşmedi hiçbir çirkinliğin içine... Hıyanet nedir bilmedi.
Kendine güvenli. Hiç makyajsız. Samimi. Gerçek.
Sağduyulu...
Gözleri dolu, duygusal daima.
Zeki, hınzır ve hep insan kalan.
Güneşin yazdığı türkülerin sanatçısı.
Acı sessizliğin, hüzünlerin sesi.
Mikrofonu tüfeği…
Eylem meydanı sahnesi...
Her ayağa kalktığımızda en önde yürüyen gözü pek nefer.
Davayı büyüten kuzeyin oğlu.
Adı gibi yanardağ…
Büyük yasımız.
Ama bilinmeli ki: Ölür mü hiç Volkan Konak, nasılsa doğdu bir kere…
“Bir inancın yüceliğinde buldum seni
bir kavganın güzelliğinde sevdim.
bin kez budadılar körpe dallarımızı
bin kez kırdılar.
yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz
bin kez korkuya boğdular zamanı
bin kez ölümlediler
yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek…”
