"VEDA ETMİYORUM SANA! KIYMETİNİ BİLECEKLERE EMANET OL!"

Biz sana teşekkür borçluyuz

Dünkü yazısıyla İsmet Berkan, 15 yıllık gazetesi Radikal’le helalleşti. Meslektaşlarına örnek olmasını dilediğim efendi üslûbundan santim şaşmamacasına. Genel Yayın Yönetmeniyken söylesem tuhaf kaçardı ama İsmet, benim neslimden bir gazetecinin (Babıâli’nin mektep mezunu ilk muhabirlerinden arkadaşım Necla’nın) oğludur: Bizim loncanın has evlatlarından biri. Birbirimizden iyi anlarız. Mesela geçen 15 yıl boyu aynı havuzda yüzerken, aramızda üç kere bile Necla adı geçmemiştir.
Radikal’de yazmaktan da vazgeçtiğini zannediyorum, ki daha çok buna üzülürüm. Bu gazeteye yakışan köşekadılarının önde geleniydi. Genel Yayın Yönetmenliğinden kurtuluşuna, yadırgasanız da doğru bildiğimi söyleyeceğim: onun adına memnun oldum. O görev, makam olarak hemen hepimizin gözdesidir de, yapan bilir ki Allahın belası da bir iştir.
İsmet tarzında okuryazar, evine ve çocuklarına düşkün biri için, (Nüfusu artan ailenin bütün efradına sağlık, mutluluk dilekleri ve sevgiler!) insana nefes alacak zaman ve yaşama vakti bırakmayan, gazete genel yayın müdürlüğü «dostlar başına» denebilecek bir iş değildir. Vaktiyle o şartlarda yıllar geçirmiş bir kıdemli olarak bütün samimiyetimle söylüyorum bunu. Yükün altındaki arkadaşlara içtenlikle Tanrıdan sabır ve metanet dilerim.
*
Ben bu yükü sırtımdan 1979’da (otuz küsur yıl önce ve tam 50 yaşımdayken indirdim.) Daha çok radyo ve sonra Fısıltı Gazetesi yazılarımla iyi kötü tanınmış biriydim. Çatalca’da kurduğumuz çiftliğe sığınırken, basın-yayın tantanasını arar ve özler miyim, diye bir tereddüt geçirmedim değil. İsmet canım, hayatımın en mutlu on yılını, şehre inmeden, elime kalem almadan (gazete okumadan desem sen de inanmazsın zaten) orada yaşadım. Sonradan, kürkçü dükkânına dönenin acınacak bir tilkiye dönüşeceğini yaşayarak öğrenmek de varmış kaderimde.
Gazetem olarak Radikal’i çok sevdim ben. Bunda çalışan bütün arkadaşlarımın olduğu kadar ve hepsinden çok da gazetenin başında senin gibi en halisinden bir gazetecinin bulunması başlıca etkendi, derim. Diyebilirim. (Bilirsin ki bunu diyen munis, geçim ehli biri de değildir. Üstelik yaşlandıkça insanoğlu malum daha da buruklaşır.)
Ben veda etmiyorum sana. Hatta bundan böyle ailece (bende aile diye ne kaldıysa) daha sık görüşebileceğimizi bile umuyorum.
Gönlüm yazılarını Radikal’de okumaya devam etmek ister. Ne olursa olsun, sen benim gözümde hem değerli bir dost, hem de yıllar yılı başında bulunduğu gazetenin bütün çalışanları tarafından, samimî teessür ve içten sevgilerle uğurlanan müstesna bir gazetecisin.
Asıl biz sana teşekkür borçluyuz, sevgili İsmet. Kıymetini bileceklere emanet ol!

Hakkı Devrim/Radikal