"8 Nisan 1994'te, ben bu kitabı bitirmek üzereyken, Kurt Cobain Seattle'daki evinde başına bir kurşun sıkarak intihar etti, intiharı, medyanın büyük bölümü tarafından bir kuşak hastalığının tezahürü olarak yorumlandı ve "bir kuşağı vuran kurşun"dan söz edildi. Nirvana'nın keşfettiği, yaygınlaştırdığı bir müzik stili olan Grunge, Newsweek'te "boşanmış ailelerin çocukları ellerine bir gitar geçirince ortaya çıkan müzik" olarak tanımlandı. Tek başına bir odaya kapanıp beynini dağıtması ona özgü, kişisel bir tavır olmasına rağmen, Cobain'in intiharı derhal bir sembol olarak görüldü.

(...) Kurt Cobain'in ölümünün niçin sembolik bulunduğunu anlıyorum. Yaşamını ve o kısa sürede yarattığı müziği de bir sembolik bulabilirler. Nirvana'nın şöhreti çok önemli kültürel anları yarattı ya da onlarla örtüştü. Kimse bunu ondan ve onun anısından ayırmaya kalkışmamalı. Ama elinde bir tabancayla, kendini öldürmek niyetiyle garajına kapandığında bu tavrı, zamanımızın herhangi bir kültürel hareketinin çok ötesindeydi. Sylvia Plath 1963 yılında kendini öldürdüğü zaman, aylaklar, hatta hippiler bile ortada yoktu. Ernest Hemingway, Vince Foster ve bir sürü başka insanlar gibi o da depresyonda olduğu için kendini öldürdü. Hiç kimse kötü geçen bir balık avı mevsimi yüzünden veya Wall Street Journal hakkında kötü şeyler yazdı diye kendini vurmaz. Depresyon insanı derinden vurur."