Yarışma boyunca aşırı sevinçlerin, konseydeki tutumların çok konuşuldu. Bunun dengesini kurabildiğini düşünüyor musun? Adaya gittiğimin ikinci haftasında okyanusa karşı düşündüm ve hareketlerimi, laflarımı, hiçbir şeyi kontrol etmeyeceğimi söyledim. ‘İçimden ne geliyorsa onu yapacağım’ dedim. Yani ben sabah uyandığımda ‘Bugün köpük oyunu olur, ben de orda Superman olurum’ diye düşünmedim. Kaydım, o anda Superman olmak istedim, onu yaptım. Bendeki her şey doğal oldu. Diğerleri gibi ekranda nasıl görünürüm, insanlar ne der diye düşünmedim. Beni gören bütün insanlar ‘Sen bizim ekrandaki halimizsin’ dedi. İnsanlar onu sevdi. Bu da bana yeter.
Peki; konseylerdeki özlü sözlerin… Onlar da mı düşünmeden? Akşamları zifiri karanlıkta hiçbir şey yapamayınca çok vaktimiz oluyordu, insan sadece düşünüyor. Mesela birini sevmiyor, gitmesini mi istiyorum; o hafta geceleri düşünür onunla ilgili cümleler yazardım. Sırası gelince kafamdaki gardolaptan elbiseyi çıkarıp, üstlerine giydirip yollardım.
‘Sana çok 100 verdim. 96’sını çıkart, 4 kalır. Şimdi 4 dön etrafında.’ Bu da mı bir gecede çıkanlardan? O bir gece de değil, 5 saniyede çıktı. Ben o hafta Yiğit’e konsantreydim, onun cümlesini ezberliyordum hala. Sonra Sahra ile bir gerginlik oldu Ertunga Baba yüzünden, çok sinirlendim. Yanımdan bir gitti, ‘kardeşim gibi kolluyorum şuna bak çok yüz verdim’ diye düşünürken ‘etrafımda dört dönsün şimdi’ dedim, tam o sırada da ağaçta bir yaprak vardı. Onu bir çektim, üzerine 100 eksi 96 derken 4 5 saniye içinde hiç düşünmeden ezberledim o cümleyi.
Karpuz kabuğundan gemiler yapmak derken, sen gerçekten kendi gemini yaptın. Bu motivasyonun kaynağı ne? İlk haftalar açlıktan dolayı çok sinirliydim. İnsanların ikiyüzlülüğüne de açlığa dayanarak tepki veriyordum. Sonra açlığa alıştım. Zaten ben diyordum ‘Turabi açlık sınırını geçtikten sonra özüne döneceksin.’ Özüme dönünce; canlı varlıklarla uğraşacağıma cansız varlıklarla uğraşayım dedim. Tavladan başladım, baktım elim yatkınmış, iş gemiye kadar gitti. Ben bile bilmiyordum gemi yapabileceğimi.
