İçimde korkular dalgalanıyor. Ağlamak istiyorum. Artık gözyaşım kalmamış. Bir damla düştü önüme öyle ağır çekim, öyle yavaş. Yanağımdan inerken her salise hissettim sıcaklığını. 3. Kat ah hayatımın dönüm noktası, karşımda saçları jöleli, canti tabir ettiğimiz, daha sonraları alkolden yattığını öğrendiğim arkadaş gözlerini büyüttü.
“Yeni yatış mı?” Hani 5 yaşında çocuğa şeker verseniz bu kadar sevinirdi zaar. Ağır adımlarla bir diğeri sinsi sinsi sokuldu yanıma: “Yeni misin?” O an yanlış bölümde olduğumu düşündüm. Anneme yalvarıyorum: “Kalk gidelim, vallaha bağımlı değilim, sadece abarttım, kalk.”
Ben sanıyordum ki benim gibi kendini bilmez üç-beş bağımlı bir arada uyuşturucu tedavisi. Meğer benim bölüm, 3. Kat Psikiyatri imiş, hayda! 3. katta 3 kuruşluk aklı bırakmaya geldik. Odamı seçmeye gidiyoruz, beni memnun etmek için her şeyi deniyorlar.
Dört duvarı çevrili hastane odası işte, altın kaplama olsa ne olur? İç sesimle konuşmalarım meşhurdur benim, belki de burada bulunuş nedenlerimden biri de budur, kim bilir?
