Neler yaşadınız o son dönemde? - Hep görüştük, hiç ayrılmadık. Kanser umurunda değildi. Durmadan çalıştı. Eşi İpek, canım İpek, dünyanın en sabırlı insanı, sonsuz bir destekle yanındaydı. Şimdi anlıyorum: Bizim küsmelerimiz de hep birbirimize olan düşkünlüğümüzdendi. İkimiz de inatlaştık. Neyse ki o son konseri de yaptık. Çok istiyordu o konseri. Hayatınızın en zor konseri olmalı... - Kendimi zor tuttum. Üzgündüm. Heyecanlıydım. Seyircisiyle helalleşmek istedi. O son ay hali gerçekten kötüydü... (Duraksıyor, gözleri doluyor, gözleri büyüyor, uzaklara dalıyor)... Ben bu acıyla nasıl başa çıkacağım, inan bilmiyorum.
Vefatından sonra ilk defa geçen hafta Kıbrıs’ta şarkılarını söylediniz sahnede... - ‘Esmer Günler’i söylerken tüylerim diken diken oldu. Kendime gelemedim. Sahnede okuduğum sözlere bakar mısın: “Sen beni bırakıp gitmezdin hiç, yapmazdım”... Bir de o sözleri ne zaman, nasıl bir ruhla yazdığını çok iyi biliyorum. Cenazeden sonra hangi radyoda bir şarkısı çıksa anında değiştirttim. Dinleyemedim. Kaldıramadım. İçim dağıldı, parça parça oldu.
Ne öğrendiniz bu süreçten? - Hayat çok sert, çok acımasız. O böyle bir sonu hak etmedi. Bu, böyle olmamalıydı. Daha 66 yaşındaydı, ömrünü çalışarak geçirdi. Hayatımda en büyük etkiyi o bırakmış, onu fark ettim. En çok onun etkisi varmış. Cenazede o kadar çok ağladım ki... Annemin cenazesinde bu kadar ağlamamışımdır. Ki kendimi kontrol edebilen bir insanımdır, kimsenin yanında ağlamam. Ama bu kez tutamadım kendimi. Böğüre böğüre ağladım herkesin ortasında. “Keşke bu kadar inat yapmasaymışım” dediğiniz oldu mu? - Kendimi bu konuda hiç suçlamadım. Oralara hiç girmeyelim.
Ajda, Sezen, Nilüfer... Üç kız kardeş olsanız, size ‘sessiz ortanca’ rolü mü düşerdi acaba? - Hiç belli olmaz. Onu Sezen’e sormak lazım. “Gizli çatlaktır o” der benim için. Sezen’le son birkaç yıldır daha da yakınlaştık. Hastalığımda çok destek oldu, çok ilgilendi. Ben her zaman o mesafeli duruşumu bozmadan, uzaktan sevmeye çalışsam da onun sayesinde mesafeler sonunda kalktı. Yanlış anlama, sevmediğim değil. Sesine, rengine, şarkılarına her zaman ayıldım bayıldım. Uzun bir dönem tatlı bir rekabet de vardı tabii aramızda. O Onno’yla, ben Kayahan’la; gruplaşmalar halinde... ‘Sen Ağlama’yı ilk duyduğumda “Eyvah! Şimdi yandık” demiştim. Aynı tepkiyi daha sonra ‘Hadi Bakalım’ çıkınca da vermiştim.
