Anne de otoriter, dominant ve korumacı bir figür sanırım... - Kesinlikle. Birlikte yaşamamız teknik olarak mümkün değil. Her şeye karışan, müdahale eden. Özel konularımı paylaşamadım. Anlattığımda hep sonradan kafama kaktı. Ben de zamanla ağzımı sıkı tutmayı o zamandan öğrendim. Kapadım ağzımı, anlatmamaya başladım. Annem sağ olsun! Belki de bu yüzden ‘halkla ilişkiler’inizi, seyirciyle iletişiminizi zayıf bulan çok... - Zamanında gazinodan seyirciyle iletişim kuramadığım için kovulmuşluğum var ama genelde dinleyicilerimle bir sıkıntım yok. Yaş aldıkça daha da rahatlıyoruz. Birbirimizi tanıyan, halden anlayan iki eski dost olduk.

Ruhunuzu, sesinizi, halinizi en iyi anlayan kimdi? - Kayahan. Bir şarkı bestelediği zaman ilk benim sesimden duymak isterdi. Her şarkısı için çok uğraşan bir besteciydi. Aylar, yıllar uğraşırdı. Durmadan oynar, değiştirirdi. Müziğe olan sevgisi her şeyden, herkesten üstündü. Belki de bu yüzden idare etmesi zor bir insandı sanki... - Öyle şarkılar yazan bir insanın tabii ki bazı zorlu tarafları olacak. Hâlâ inanamıyorum gittiğine. Anlamıyorum. O kadar sağlam durdu ki o son 18 ay.... Hiç kimse onun kadar dik duramazdı kansere karşı. Biz inanıyorduk, “Bunu aşacak Kayahan” diyorduk.

Vefatından sonra ilk defa geçen hafta Kıbrıs’ta şarkılarını söylediniz sahnede... - ‘Esmer Günler’i söylerken tüylerim diken diken oldu. Kendime gelemedim. Sahnede okuduğum sözlere bakar mısın: “Sen beni bırakıp gitmezdin hiç, yapmazdım”... Bir de o sözleri ne zaman, nasıl bir ruhla yazdığını çok iyi biliyorum. Cenazeden sonra hangi radyoda bir şarkısı çıksa anında değiştirttim. Dinleyemedim. Kaldıramadım. İçim dağıldı, parça parça oldu.