Biricik sevgili Arzum’u ben terk etmedim. Kalbimi başka birine vermedim. Bir yıl önce; dikkatli, özenli, saygılı bir ifadeyle şunu söyledi: ‘Birkaç yıldır baş etmeye çabaladığım; ama edemediğim bir durum var. Artık karı koca gibi hissetmiyorum. Kendime ait bir evde yaşamak istiyorum.’
Ben de… Pek kolay olmasa da… Anlayışla, saygıyla karşıladım elbette. Küskün davranmadım. Sadece şunu söyledim: ‘Böyle bir durumu yönetemem. O halde hukuken de ayrılalım. Davayı da sen aç ve tamamen özgür ol, kendini öyle ara.’
Hepsi budur ve aylardır benim için de hiç kolay olmamıştır. Çok kıymetli bir dost olarak kalacaktır. Biricik evladımızın kalbi de kendi gibi güzel annesi olarak.
Lütfen bana; ya da ona yüklenmeyin artık. İkimiz de kalan hayatımıza/ başkaca sorumluluklarımıza sahip çıkmaya çalışalım.”
