15 Mayıs 2011 10:13
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 12:21
KÖŞE YAZARLARI DÜNYAYI DEĞİŞTİRDİKLERİNİ SANIYOR! SANEM ALTAN'DAN ÇARPICI ELEŞTİRİ!
Vatan yazarı Sanem Altan gazetecilerin yaptığı işi sevmeyen ama işlerinden ötürü kendilerini mühim bulan insanlar olduğunu düşünüyor!
Medyada çalışan bir kişi yok ki kendini haddinden fazla önemsemesin
Bizim medya, eskilerin anlatımıyla Babıali, büyük ve bulanık bir nehir gibi, kendi girdapları, anaforları ve pislikleriyle yıllardan beri akar durur...
Bu büyük nehre binlerce insan, küçük derecikler gibi karışıp bir süre bu nehirle aktıktan sonra ayrılıp kaybolur.
Nereye akar o küçük derecikler, nereye gider, nasıl toprağa karışır kimse bununla ilgilenmez...
İlgilenmez çünkü herkesin, hepimizin gözü sadece o bulanık nehirle akarkenki ‘ihtişamımızın’ nehre yansıyan yalancı aksine takılıdır...
Sadece kendimizi seyrettiğimiz için nehrin sonu nereye akıyor, bizden önce bu nehirden geçenlerin sonları ne olmuş bilmeyiz...
Aklımıza bile gelmez başımızı kaldırıp nehrin sonu nereye gidiyor diye bakmak...
Hep merak ederim medyada çalışan bizler ne çeşit bir ‘ayna’ kullanıyoruz diye... Çünkü bakıp kendini eksik, yanlış, kötü gören yoktur, aynalar bizi sürekli çok yetenekli, çok başarılı, çok kıskanılan ve çok akıllı gösterir...
Medyada çalışan tek bir kişi yoktur ki kendini haddinden fazla önemsemesin...
Köşe yazarlarının çoğu dünyanın kendi yazılarıyla değiştiğini düşünür...
Sorsanız köşe yazarlığının kendisiyle başladığı inancı o kadar kuvvetlidir ki kendinden önce o yoldan geçmiş insanları ne bilir ne merak eder...
Gencecik kızlar, kocaman adamlar hepsi birbirine benzer...
Kendileriyle o kadar doludurlar ki aynı masada oturup kendilerinden bahsedip, birbirlerinin yazılarını bile okumazlar...
Birbirlerini kıskanırlar...
Zamanın ve aynaların nasıl değiştiğini hiç fark etmezler...
İnsanın geçtiği yoldan, kendinden önce kimler geçmiş, neler yaşamış diye merak etmemesi yaptığı işi aslında hiç sevmediğini düşündürür bana hep...
Gazeteciler yani biz, yaptığı işi sevmeyen ama o işten dolayı kendini çok mühim bulan insanlar grubu gibiyiz neredeyse...
Yaptığım işi seversen, senden önce kimler o yoldan yürümüş, başlarına neler gelmiş bilirsin... Merak edersin, ustaların, üstatların, hayranlık duydukların, kızdıkların olur aralarında...
Farkında olmadan ilgi duyarsın gazetecilere... Bu işi gerçekten seviyorsan...
Yazarları merak edersin...
Kimler ne yazmış, kimler ne yazmamış bilirsin...
Bunların merak edersen anlarsın ki gazetecilerin, yazarların birçoğu kimsesiz, tek başına, parasız, acı içinde ölmüş...
Üstelik çoğu da gerçekten başarılı ve yetenekli adamlar ve kadınlarmış...
Bugünle mukayese bile edilemeyecek kadar üstelik...
Bunun nedenini merak edersin.
Nerde yanlış yaptıklarını anlamaya çalışırsın. Dönüp kendi hayatına bakarsın ve hiç bir şey bulamıyorsan en azından haddini bilmeyi öğrenebilirsin...
Çok eski bir kitap geçti elime geçen gün...
Bir Zamanlar Kadıköy...
Kitapta cumhuriyet döneminin ilk yıllarında bugünkü gazete yazarlığının ilk örneklerini verenlerden Mahmut Sadık Bey’le ilgili bir bölüme rastladım.
Mahmut Sadık Bey, Türk Gazeteciler Cemiyeti’nin ilk başkanı. Hatta bir unvanı bile varmış, şeyhülmuharririn...
Servet-i Fünun’da başyazarlık yapmış.
Yeni Gazete’de, Takvimden Bir Yaprak başlığı altında kısa fıkralar yazmış.
Fıkracılığın ilk ustası...
Mahmut Sadık Bey yaşamının sonuna doğru çok ciddi para sıkıntıları içine düşmüş.
Tahta döşemesindeki delikler gazete kağıtlarıyla kapatılmış, sadece iki sandalye ve bir yatağın olduğu karanlık bir odada tek başına yaşıyormuş... Hastaymış...
60 yıldan fazla Babıali’de yazarlık yapmış, iyi yaşamış, birçok gence hocalık yapmış Mahmut Sadık Bey sefalet içinde ölmüş...
Mahmut Sadık Bey nerede ‘yanlış’ yapmıştı acaba?
Ya da bu ülke nerede hata yapmış, böyle birini sefalet içinde ölüme bırakmıştı?
Gazeteciler, kendilerinden birine nasıl böyle nankörce davranmıştı?
Biz, hep “medyanın” bulanık nehrinin önümüzden çağıldayarak akan, bol köpüklü kısmını görüyoruz.
Bir de bu nehri beslemiş, bu nehirle birlikte akmış sonra bir kıyıda kaybolmuş küçük, parlak akarsuları var bu nehrin.
O kaybolmuş, unutulmuş akarsuların geride bıraktığı kurumuş dere yataklarına dönüp baktığınızda orada günahlar, bencillikler, nankörlükler ve Mahmut Sadık Bey gibi sefalet içinde öldükten sonra unutulmuş isimler görüyorsunuz.
Bazen o kurumuş dere yataklarını, çağıldayarak akan bu bulanık nehirden daha ilginç buluyorum.
Oralarda gördüklerim bana daha gerçek geliyor çünkü.
Sanem Altan/Vatan
Bizim medya, eskilerin anlatımıyla Babıali, büyük ve bulanık bir nehir gibi, kendi girdapları, anaforları ve pislikleriyle yıllardan beri akar durur...
Bu büyük nehre binlerce insan, küçük derecikler gibi karışıp bir süre bu nehirle aktıktan sonra ayrılıp kaybolur.
Nereye akar o küçük derecikler, nereye gider, nasıl toprağa karışır kimse bununla ilgilenmez...
İlgilenmez çünkü herkesin, hepimizin gözü sadece o bulanık nehirle akarkenki ‘ihtişamımızın’ nehre yansıyan yalancı aksine takılıdır...
Sadece kendimizi seyrettiğimiz için nehrin sonu nereye akıyor, bizden önce bu nehirden geçenlerin sonları ne olmuş bilmeyiz...
Aklımıza bile gelmez başımızı kaldırıp nehrin sonu nereye gidiyor diye bakmak...
Hep merak ederim medyada çalışan bizler ne çeşit bir ‘ayna’ kullanıyoruz diye... Çünkü bakıp kendini eksik, yanlış, kötü gören yoktur, aynalar bizi sürekli çok yetenekli, çok başarılı, çok kıskanılan ve çok akıllı gösterir...
Medyada çalışan tek bir kişi yoktur ki kendini haddinden fazla önemsemesin...
Köşe yazarlarının çoğu dünyanın kendi yazılarıyla değiştiğini düşünür...
Sorsanız köşe yazarlığının kendisiyle başladığı inancı o kadar kuvvetlidir ki kendinden önce o yoldan geçmiş insanları ne bilir ne merak eder...
Gencecik kızlar, kocaman adamlar hepsi birbirine benzer...
Kendileriyle o kadar doludurlar ki aynı masada oturup kendilerinden bahsedip, birbirlerinin yazılarını bile okumazlar...
Birbirlerini kıskanırlar...
Zamanın ve aynaların nasıl değiştiğini hiç fark etmezler...
İnsanın geçtiği yoldan, kendinden önce kimler geçmiş, neler yaşamış diye merak etmemesi yaptığı işi aslında hiç sevmediğini düşündürür bana hep...
Gazeteciler yani biz, yaptığı işi sevmeyen ama o işten dolayı kendini çok mühim bulan insanlar grubu gibiyiz neredeyse...
Yaptığım işi seversen, senden önce kimler o yoldan yürümüş, başlarına neler gelmiş bilirsin... Merak edersin, ustaların, üstatların, hayranlık duydukların, kızdıkların olur aralarında...
Farkında olmadan ilgi duyarsın gazetecilere... Bu işi gerçekten seviyorsan...
Yazarları merak edersin...
Kimler ne yazmış, kimler ne yazmamış bilirsin...
Bunların merak edersen anlarsın ki gazetecilerin, yazarların birçoğu kimsesiz, tek başına, parasız, acı içinde ölmüş...
Üstelik çoğu da gerçekten başarılı ve yetenekli adamlar ve kadınlarmış...
Bugünle mukayese bile edilemeyecek kadar üstelik...
Bunun nedenini merak edersin.
Nerde yanlış yaptıklarını anlamaya çalışırsın. Dönüp kendi hayatına bakarsın ve hiç bir şey bulamıyorsan en azından haddini bilmeyi öğrenebilirsin...
Çok eski bir kitap geçti elime geçen gün...
Bir Zamanlar Kadıköy...
Kitapta cumhuriyet döneminin ilk yıllarında bugünkü gazete yazarlığının ilk örneklerini verenlerden Mahmut Sadık Bey’le ilgili bir bölüme rastladım.
Mahmut Sadık Bey, Türk Gazeteciler Cemiyeti’nin ilk başkanı. Hatta bir unvanı bile varmış, şeyhülmuharririn...
Servet-i Fünun’da başyazarlık yapmış.
Yeni Gazete’de, Takvimden Bir Yaprak başlığı altında kısa fıkralar yazmış.
Fıkracılığın ilk ustası...
Mahmut Sadık Bey yaşamının sonuna doğru çok ciddi para sıkıntıları içine düşmüş.
Tahta döşemesindeki delikler gazete kağıtlarıyla kapatılmış, sadece iki sandalye ve bir yatağın olduğu karanlık bir odada tek başına yaşıyormuş... Hastaymış...
60 yıldan fazla Babıali’de yazarlık yapmış, iyi yaşamış, birçok gence hocalık yapmış Mahmut Sadık Bey sefalet içinde ölmüş...
Mahmut Sadık Bey nerede ‘yanlış’ yapmıştı acaba?
Ya da bu ülke nerede hata yapmış, böyle birini sefalet içinde ölüme bırakmıştı?
Gazeteciler, kendilerinden birine nasıl böyle nankörce davranmıştı?
Biz, hep “medyanın” bulanık nehrinin önümüzden çağıldayarak akan, bol köpüklü kısmını görüyoruz.
Bir de bu nehri beslemiş, bu nehirle birlikte akmış sonra bir kıyıda kaybolmuş küçük, parlak akarsuları var bu nehrin.
O kaybolmuş, unutulmuş akarsuların geride bıraktığı kurumuş dere yataklarına dönüp baktığınızda orada günahlar, bencillikler, nankörlükler ve Mahmut Sadık Bey gibi sefalet içinde öldükten sonra unutulmuş isimler görüyorsunuz.
Bazen o kurumuş dere yataklarını, çağıldayarak akan bu bulanık nehirden daha ilginç buluyorum.
Oralarda gördüklerim bana daha gerçek geliyor çünkü.
Sanem Altan/Vatan
