Üstüne Oxford’da “evrensel mizah” konulu söyleşiye davet edildim. Söyleşinin ardından, benim kitlemin eğitimsizlerden oluştuğuyla ilgili uzun, nefret dolu bir yorum okudum. İnanamadım. Oturdum, bu adama bunu yazdıranın ne olduğunu düşündüm. O kırılma noktası oldu. Artık kafaya takmak bir yana, gülüyorum çoğu yoruma.
Nasıl bir çocuktun ve nasıl bir anne-babayla büyüdün?
- Aşırı neşeli, hareketli bir çocuktum. Annemin bütün çocukluk anılarımda çileli, mücadele eden, evi ayakta tutmaya çalışan bir fotoğrafı var. Ben de ilkokuldan sonra okulla eş zamanlı çalışmaya başladım, destek oldum anneme. Babamsa çok çalışkan, ciddi ama iyi niyetinden ötürü periyodik olarak iflas eden, dolandırılan bir adamdı. Babaannem “el iyisi” derdi babama. Kendinden çok dışarının iyiliğini düşünen manasında. Bir de kız kardeşim var. Neredeyse her konuda birbirimizin zıddıyız. Ama çok seviyoruz birbirimizi.
Unutamadığın bir bayram anın vardır diye düşünüyorum...
- Var ama öne çıkan bir anıdan ziyade genel olarak mutluluk hissiyatı var bayram anılarımda. Gerçi 3 yıldır eski neşem yok bayramla ilgili. Çünkü babamın mezar ziyaretiyle başlıyor bayramlar artık.
Anneler hep der ya, “Oğlum onlar kendini kurtarır, olan sana olur” diye. Seninki de diyor mu böyle? Endişeleniyor mu senin için?
- Benim sayısalım çok iyiydi, annem de ilk başta ona üzüldü “Neden sayısalla ilgili bir iş yapmıyor” diye. Zamanla bu işteki tutkumu görünce değişti fikri. Şimdi birçok kişinin beni sevmesi hoşuna gidiyor. Zaten idmanlı benim annem. Evden, çocukluktan tanıdığı Hasan Can’ı görüyor ekranda da.
