Merak ediyorum, sürdürülebilir bir iş yaptığına inanıyor musun “Konuşanlar” programıyla? Bunun sonu muhakkak gelecek mi, yoksa zamanla “Konuşanlar” mı değişecek?
- Onu hep birlikte göreceğiz. Bir kere her şey doğaçlama olduğu ve spontane şakalar yaptığım için kafamın yerinde olması lazım. Kafam yerinde olduğu, neşemi kaybetmediğim sürece de devam ederiz gibi geliyor.
Çok büyük bir kitleye sahipsin. Programına gelenler arasında Sorbonne’da akademisyen olan da var, ilkokul mezunu güvenlik görevlisi de. Ama sosyal medyada sana sallayan da çok. Bu ne yaman çelişki?
- Maalesef ülkemizde büyük kitlelere mizah yapmanın ve başarılı olmanın bedeli bu. Kim olursan ol. Dijital dönemde başka türlü bir başarı hikâyesi mümkün değil. Mesela bilen bilir, Türkiye’de içinde birbirinden saygın üniversitelerin de olduğu 10’dan fazla üniversiteden ödül aldım.
Üstüne Oxford’da “evrensel mizah” konulu söyleşiye davet edildim. Söyleşinin ardından, benim kitlemin eğitimsizlerden oluştuğuyla ilgili uzun, nefret dolu bir yorum okudum. İnanamadım. Oturdum, bu adama bunu yazdıranın ne olduğunu düşündüm. O kırılma noktası oldu. Artık kafaya takmak bir yana, gülüyorum çoğu yoruma.
Nasıl bir çocuktun ve nasıl bir anne-babayla büyüdün?
- Aşırı neşeli, hareketli bir çocuktum. Annemin bütün çocukluk anılarımda çileli, mücadele eden, evi ayakta tutmaya çalışan bir fotoğrafı var. Ben de ilkokuldan sonra okulla eş zamanlı çalışmaya başladım, destek oldum anneme. Babamsa çok çalışkan, ciddi ama iyi niyetinden ötürü periyodik olarak iflas eden, dolandırılan bir adamdı. Babaannem “el iyisi” derdi babama. Kendinden çok dışarının iyiliğini düşünen manasında. Bir de kız kardeşim var. Neredeyse her konuda birbirimizin zıddıyız. Ama çok seviyoruz birbirimizi.
