"KEŞKE CUMHURBAŞKANI GÜL O CÜMLEYİ HİÇ KURMASAYDI!"

Abdullah Gül’ün demecini okurken

- DEMECİN ilk cümlesi... Ferahlatan cinsten: “Türkiye’de insanlar istediğini yazabilirler, istediğini söyleyebilirler.”
- Tam ferahlamışken gelen “ama”lı bir cümle: “Ama mahkemelerin, savcıların başka bir bildikleri varsa bunun da bir an önce mahkeme süreci içinde ortaya çıkmasını isterim.”
- “Neyse” deyip bir sonraki cümleye geçiş: “Gazeteciler takip edeceklerdir, düşündükleri, gördükleri her şeyi istedikleri gibi yazacaklardır.”
- “Daha ne desin abi” derken yine bir “ama”lı cümle: “Ama bir insanın gazeteciyim diye suç işleme hakkı söz konusu değildir.”
- Bir “of” çekip, sonraki cümleye geçiş: “Herhangi bir şekilde kitap yasaklamak bugünkü Türkiye’ye hiç yakışmıyor.”
- Korkarak da olsa bir “oh”... Ve fakat... İşte yine bir “ama”lı cümle daha: “Ama savcıların bazen önlerinde ne yazıyorsa onunla hareket etme gibi durumları vardır.”
- Tam da Ahmet Kaya’nın “Bu ne çıldırtan denge” şarkısını mırıldanacakken bu sefer Cumhurbaşkanı’nın dengeyi bozan ve pek de münasip kaçmayan esprisine maruz kalış: “Kitap için büyük PR çalışması oldu. Herhalde 10 bin satacak kitabı şimdi yüz binlerce sattıracaklar.”
* * *
Şimdi içimden geçen sadece şudur:
Keşke Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, böyle konuşacağına hiç konuşmasaydı.

Ahmet HAKAN / HÜRRİYET