- Annenle baban bir daha hiç karşılaştı mı? - Annemi İstanbul'a getirdikten sonra babam annemi görmek istedi. 35-36 yıl sonra ilk kez karşılaşacaklardı. Babam kapıdan içeri girdi ve annem baktı baktı, sonra kafasını çevirdi. Babam kendini tutamadı, ağlamaya başladı. Annemi başka odaya aldım, 'Tanıdın mı, kim bu?' diye sordum. 'Yan sınıftaki oğlan, bana mektuplar yazıyor. Amma yaşlanmış!' dedi. Yıllarca birlikte yaşadığı, evlendiği, iki çocuk doğurduğu adamı unutmuş... İlk romanım 'Bir Cihan Kafes'in ardından gelen 'Unutursun', annemin hayatı üzerinden Türkiye'nin son yetmiş-seksen yılının unutuşlarına, yenilgilerine ve güzel günlerine bir saygı duruşu. 'Bir Cihan Kafes', 'Unutursun' ve sonuncu romanım 'Üç Kız Kardeş' sürpriz bir şekilde birbiriyle bağlantılı.

''ÜÇ DEFA HAMİLE KALDIM AMA...'' - Bu yeni evlilik seni nasıl değiştirdi? - Beni değiştirmedi. Ben değiştim, o öyle geldi. Eşimle yaşadığım güzel beraberliği, kalbinde buna özlem duyan herkese diliyorum. Eşim, annem bizi unuttuktan çok kısa bir süre sonra hayatıma girdi. Eşimin kardeşleri kardeşimiz, annesi annemiz oldu. Bir çocuk daha çok istedik. Lal'le aralarında büyük yaş farkı olacak ama yine de istekli ve umutluyuz. Üç kez umutlandık ama 12. haftayı tamamlayamadık. Oluruna bıraktık artık. Gerçekten eskiden çok istediğim halde olmayanları ceza zannederdim. Bir affediş, bir bedel, bir korumadır belki, kim bilir? Gelsin hayat, bildiği gibi...