03 Ağu 2011 14:30
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 12:38
HANGİ GAZETE BİR İLKE İMZA ATTI? İŞTE TÜRKİYE'NİN İLK TRAVESTİ KÖŞE YAZARI! (MEDYARADAR/ÖZEL)
Yaşam mücadelesinde cinsel kimliğini kabul ettirebilmek ve fuhuş bataklığından sıyrılmak için varoluşu midye satmakta bulmuş olan hangi 'ünlü' travesti köşe yazarı oldu? Hangi gazetede yazacak?
Türkiye’de travesti denince akla gelen ilk isim o. Hayat mücadelesini, ailesi ile olan ilişkilerini ve daha bir çok konuyu hiç çekinmeden ifaden eden Türkiye’nin ’en’ ünlü travestisi Esmeray köşe yazarı oldu.
TRAVESTİ ESMERAY TARAF GAZETESİYLE ANLAŞTI!
15 günde bir 4. sayfada yazıları Taraf gazetesinde yayınlanacak olan Esmeray, ’Türkiye’nin ilk tarvesti köşe yazarı’ ’ünvanını’ kazanmış oldu.
Esmeray’ın ilk köşe yazısı bugün Taraf gazetesinde yayınlandı.
MEDYARADAR/ÖZEL
İŞTE TÜRKİYE’NİN ’İLK TRAVESTİ KÖŞE YAZARI’ ESMERAY’IN TARAF’TA YAYINLANAN BUGÜNKÜ YAZISI!
Ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı...
İki ay önce tiyatrocu bir arkadaşım bana dedi ki, “Ben oyunumda Roman bir kadını oynayacağım.” Benim Tarlabaşı’nda 10 yıl oturduğumu biliyor. Buna dayanarak devam etti, “Senin orada tanıdığın Roman kadınlarını tanımak istiyorum. Bana yardımcı olur musun?” Tamam, dedim. Ben tam iki yıldır hiç uğramamıştım Tarlabaşı’na. Benim aklımda, Cadının Bohçası oyununu izleyenler bilir, orada anlattığım gibi sahneler ile karşılaşacağımız vardı. Dışarıda Kürt kadınlar oturmuş öbek, öbek, Roman kadınları daha yayvan...
Halılar, kilimler, tas, tava, patlıcan, domates, yemek yapmak için... Az ileride transseksüel kadınlar, onlar oturmamışlar, ayaktalar.
Sokağın ilerisinde Afrika’dan gelen zenciler. O sokak bitince ince uzun bir sokak, karanlık. Gençler ayaktalar, hareketli, alış veriş halindeler... Anlattığım o sokaktan aşağıya bu sefer arkadaşımla indik. Bir gariplik vardı bu sefer. Sanki Tarlabaşı değildi burası.
Sokaklar bomboştu. Kimsecikler yoktu. Kafamda soru işaretleri ile aşağı indik, eski oturduğum mahalleye doğru... Sokağın girişinde kadın kuaförü var. Kuaförün önünde Sabayat (Sabahat) abla. Sabayat hep oturur; gene oturuyordu. Selamlaştık. Yaşlanmıştı Sabayat Abla iyice; az sohbet ettik. Mutsuzdu. “Neden bu kadar moralin bozuk?” dedim. “Yaşlılık be kızım!” dedi. “Baksana eskisi gibi değil hiçbir şey.. Her şey değişti.” “Değişen ne,” dedim, “Sabayat Abla?” “Bilmem!” dedi. “Nah evler satılır! Herkescikler gider. Ben kiracıyım, ne yaparım bu yaşta, nereye giderim?” “Neden satılıyor, kim satıyor” diye sorduk arkadaşımla. “Kentsel dönüşüm müdür, nedir?” dedi. “Nah onlar yapar bunu!” Tam olarak bilgisi yoktu. Bize sadece bu kadarını söyleyebildi. Kalktık oradan, yukarı doğru yürüdük. Çok kötü hissettim kendimi. Sanki Tarlabaşı’nı kara bir bulut sarmıştı. Nerede bu insanlar? O sokakları dolduran cıvıl cıvıl çocuk sesleri. Yarı çıplak, belki yarı aç yarı tok, o çocuklar azalmıştı sokaklarda. Kimse artık dışarıda oturmuyordu. İçim iyice burkuldu.
Yutkunamıyordum. Eski evsahibinin oturduğu eve doğru geldik. Oğlu dışarıdaydı. Selam verdi bana. Babaannesini çok severdim; ilk onu sordum. “Ablam” dedi, “nenem öldü.” Hiç bir şey söyleyemedim. Yürüdük yukarı doğru, sokağın bitiminde dilenci bir teyze oturmuş kapıda, elinde sigarası... Beni gördü çok sevindi. “Ah kızım!” dedi, “sularım akmaz, borularda hasar var.” Aradın mı Teyze, birileri yapsınlar?” “Hiç yaptırasım yok!” dedi. “Neden?” dedim. “Aman, zaten ev satıldı; buralardan gideceğiz.” (Bu arada ev teyzenin
kendi evi.) “Kime sattın Teyze?” dedim... “Aman be kızım, kentsel dönüşüm müdür, nedir? Onlar işte bana bir ev verecekler.” “Nerede o ev?” “Bilmem?” Nereye gideceğini bilmiyordu; bunu söylerken gözleri doldu. Bıraktık teyzeyi öylece, Tarlabaşı Caddesi’ni çıktık.
İçimden öyle bir haykırmak geldi ki. Ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı!..
Evet, yukarıda da sadece bir sokakta belirttiğim gibi, Tarlabaşı, daha çok Romanların, Kürtlerin, transseksüellerin, Afrika’dan gelen siyahların ve tüm farklılıkların, farklıların mekânı. Beyoğlu’nun arka semti... Yani kısacası tüm ötekiler orada. Bir mozaik, kendiliğinden oluşan renkli bir kültür... Evet, insanlar fakir, insanlar yoksul. Bu sefalet içinde yaşamaları tabii ki büyük bir sorun. Bu Kentsel Dönüşüm Projesi dedikleri, neden orada oturan insanların hayatını daha kolaylaştırmaya yönelik değil acaba? Kolaylaştırmayı bırakın, oradaki insanların neredeyse yaşamalarını istemiyor gibi bir halleri var. Daha önce yapılanları gördük çünkü. Gözleri hâlâ görebilen, kulakları hâlâ duyabilen, algılarını, duyarlılıklarını yok etmemiş insanlar farkında her şeyin. Sulukule’ye, oradaki insanlara yapılanlar.
Orada insanları kovdular resmen, kopardılar hayatlarından. Bilmedikleri yerlere dağıldılar. Tarlabaşı’ndaki Kentsel Dönüşüm çalışmaları da bunun devamı. Kültürler yok oluyor. Kentsel Dönüşüm neyi dönüştürüyor, kimin için dönüyor acaba? Buradaki insanlar nereye gidecek? Ne yapacaklar? Kendileri de bilmiyor bunu; bunun cevabı kimde? Yazıyı bitirirken gene içimden geldi; ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı...
TRAVESTİ ESMERAY TARAF GAZETESİYLE ANLAŞTI!
15 günde bir 4. sayfada yazıları Taraf gazetesinde yayınlanacak olan Esmeray, ’Türkiye’nin ilk tarvesti köşe yazarı’ ’ünvanını’ kazanmış oldu.
Esmeray’ın ilk köşe yazısı bugün Taraf gazetesinde yayınlandı.
MEDYARADAR/ÖZEL
İŞTE TÜRKİYE’NİN ’İLK TRAVESTİ KÖŞE YAZARI’ ESMERAY’IN TARAF’TA YAYINLANAN BUGÜNKÜ YAZISI!
Ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı...
İki ay önce tiyatrocu bir arkadaşım bana dedi ki, “Ben oyunumda Roman bir kadını oynayacağım.” Benim Tarlabaşı’nda 10 yıl oturduğumu biliyor. Buna dayanarak devam etti, “Senin orada tanıdığın Roman kadınlarını tanımak istiyorum. Bana yardımcı olur musun?” Tamam, dedim. Ben tam iki yıldır hiç uğramamıştım Tarlabaşı’na. Benim aklımda, Cadının Bohçası oyununu izleyenler bilir, orada anlattığım gibi sahneler ile karşılaşacağımız vardı. Dışarıda Kürt kadınlar oturmuş öbek, öbek, Roman kadınları daha yayvan...
Halılar, kilimler, tas, tava, patlıcan, domates, yemek yapmak için... Az ileride transseksüel kadınlar, onlar oturmamışlar, ayaktalar.
Sokağın ilerisinde Afrika’dan gelen zenciler. O sokak bitince ince uzun bir sokak, karanlık. Gençler ayaktalar, hareketli, alış veriş halindeler... Anlattığım o sokaktan aşağıya bu sefer arkadaşımla indik. Bir gariplik vardı bu sefer. Sanki Tarlabaşı değildi burası.
Sokaklar bomboştu. Kimsecikler yoktu. Kafamda soru işaretleri ile aşağı indik, eski oturduğum mahalleye doğru... Sokağın girişinde kadın kuaförü var. Kuaförün önünde Sabayat (Sabahat) abla. Sabayat hep oturur; gene oturuyordu. Selamlaştık. Yaşlanmıştı Sabayat Abla iyice; az sohbet ettik. Mutsuzdu. “Neden bu kadar moralin bozuk?” dedim. “Yaşlılık be kızım!” dedi. “Baksana eskisi gibi değil hiçbir şey.. Her şey değişti.” “Değişen ne,” dedim, “Sabayat Abla?” “Bilmem!” dedi. “Nah evler satılır! Herkescikler gider. Ben kiracıyım, ne yaparım bu yaşta, nereye giderim?” “Neden satılıyor, kim satıyor” diye sorduk arkadaşımla. “Kentsel dönüşüm müdür, nedir?” dedi. “Nah onlar yapar bunu!” Tam olarak bilgisi yoktu. Bize sadece bu kadarını söyleyebildi. Kalktık oradan, yukarı doğru yürüdük. Çok kötü hissettim kendimi. Sanki Tarlabaşı’nı kara bir bulut sarmıştı. Nerede bu insanlar? O sokakları dolduran cıvıl cıvıl çocuk sesleri. Yarı çıplak, belki yarı aç yarı tok, o çocuklar azalmıştı sokaklarda. Kimse artık dışarıda oturmuyordu. İçim iyice burkuldu.
Yutkunamıyordum. Eski evsahibinin oturduğu eve doğru geldik. Oğlu dışarıdaydı. Selam verdi bana. Babaannesini çok severdim; ilk onu sordum. “Ablam” dedi, “nenem öldü.” Hiç bir şey söyleyemedim. Yürüdük yukarı doğru, sokağın bitiminde dilenci bir teyze oturmuş kapıda, elinde sigarası... Beni gördü çok sevindi. “Ah kızım!” dedi, “sularım akmaz, borularda hasar var.” Aradın mı Teyze, birileri yapsınlar?” “Hiç yaptırasım yok!” dedi. “Neden?” dedim. “Aman, zaten ev satıldı; buralardan gideceğiz.” (Bu arada ev teyzenin
kendi evi.) “Kime sattın Teyze?” dedim... “Aman be kızım, kentsel dönüşüm müdür, nedir? Onlar işte bana bir ev verecekler.” “Nerede o ev?” “Bilmem?” Nereye gideceğini bilmiyordu; bunu söylerken gözleri doldu. Bıraktık teyzeyi öylece, Tarlabaşı Caddesi’ni çıktık.
İçimden öyle bir haykırmak geldi ki. Ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı!..
Evet, yukarıda da sadece bir sokakta belirttiğim gibi, Tarlabaşı, daha çok Romanların, Kürtlerin, transseksüellerin, Afrika’dan gelen siyahların ve tüm farklılıkların, farklıların mekânı. Beyoğlu’nun arka semti... Yani kısacası tüm ötekiler orada. Bir mozaik, kendiliğinden oluşan renkli bir kültür... Evet, insanlar fakir, insanlar yoksul. Bu sefalet içinde yaşamaları tabii ki büyük bir sorun. Bu Kentsel Dönüşüm Projesi dedikleri, neden orada oturan insanların hayatını daha kolaylaştırmaya yönelik değil acaba? Kolaylaştırmayı bırakın, oradaki insanların neredeyse yaşamalarını istemiyor gibi bir halleri var. Daha önce yapılanları gördük çünkü. Gözleri hâlâ görebilen, kulakları hâlâ duyabilen, algılarını, duyarlılıklarını yok etmemiş insanlar farkında her şeyin. Sulukule’ye, oradaki insanlara yapılanlar.
Orada insanları kovdular resmen, kopardılar hayatlarından. Bilmedikleri yerlere dağıldılar. Tarlabaşı’ndaki Kentsel Dönüşüm çalışmaları da bunun devamı. Kültürler yok oluyor. Kentsel Dönüşüm neyi dönüştürüyor, kimin için dönüyor acaba? Buradaki insanlar nereye gidecek? Ne yapacaklar? Kendileri de bilmiyor bunu; bunun cevabı kimde? Yazıyı bitirirken gene içimden geldi; ah Tarlabaşı, vah Tarlabaşı...
