27 Şub 2012 13:16
Son Güncelleme: 23 Kas 2018 13:23
GÜLEN CEMAATİ İLE AK PARTİ'Yİ KIRDIRMAK İSTİYORLAR!
Zaman yazarı Ekrem Dumanlı, AK Parti ile cemaat tartışmalarını köşesine taşıyarak bu kavgayı körükleyenleri analiz etti.
Akıl tutulması
Zor zamanlar vardır; tezcanlılarla soğukkanlıları birbirinden ayırır. Çetin sınavlar vardır; çilekeş insanlarla dertsiz-gamsızları birbirinden ayrıştırır. Fitneler vardır; dimdik sıradağlar gibi duranlarla her rüzgâr karşısında eğilip bükülenlerin çaplarını ortaya çıkarır...
Son haftalardaki tartışmaları, bir de bu açıdan değerlendirmek lazım. Büyük resmi unutmak, ilk yanlışı ifa etmek anlamına gelir. Tartışmalar üzerinden toz duman tam kalkmış değil; ancak meselenin ilk andaki bulanık görüntüleri geride kalıyor. Olayın aslını faslını belki ilerleyen tarihlerde daha net görebileceğiz; ancak bu aşamada bile sorulması gereken bazı somut sorular var. Sanırım konuya, o sorular yöneltilip de bakıldığında nasıl bir akıl tutulması yaşandığı daha net anlaşılır.
En temel sorun şu: "Cemaat", AK Parti’nin ya da Sayın Başbakan’ın kötülüğünü ister mi? Başka bir deyişle; Başbakan’a ya da AK Parti’ye bir zarar geldiğinde "cemaat"e bir yarar gelir mi?
Bu temel sorunun cevabı gayet açık: Ne Başbakan Erdoğan’a zarar gelmesi ne de AK Parti’nin yıpranması "cemaat"e bir fayda sağlamaz. Çünkü camia, hayatın gerçekliği içinde AK Parti ile aynı zeminde duruyor. Bu zemini şöyle tarif etmek mümkün: Türkiye’nin demokratikleşmesi, her türlü vesayetin sona erdirilmesi gibi idealler tabii ve demokratik bir ittifaka yol açtı. Bu ittifak sadece parti ve camiadan da ibaret değildir; çok daha geniş bir zeminde, çok farklı zümrelerden insanlar ortak hareket etme lüzumunu hissetmiştir. Bu atmosfer Türkiye’ye çağ atlatmış, elli senede yapılamayacak işler on seneye sıkışmıştır.
"Cemaat"in 12 Eylül referandumuna verdiği çok büyük destek bu kadar açık ve net iken neden Türkiye’yi yolundan döndürmek isteyenlere yarayacak bir çekişme yaşansın? Ya da daha 6 ay önce gerçekleşen seçimde "Yeni anayasa" idealini paylaştığı AK Parti’ye can u gönülden destek veren ve hiçbir beklentiye girmeksizin fedakârca çalışan insanlar şimdi neden aynı partiye düşman kesilsin? Ortada daha demokratik hedeflere yürüyen bir siyasi parti oluşumu olmadığına, Türkiye’nin demokratikleşmesi konusunda Tayyip Erdoğan’dan daha cesur bir lider çıkmadığına göre niçin insanlar daha birkaç ay önce canla başla desteklediği AK Parti’ye sırtını dönsün; hatta onun kötülüğünü istesin?
Ne yazık ki ağzından çıkanı kulağı duymayanlar "Cemaat-AK Parti kavgası" deyip bu akıl dışı senaryoları işleyip durdu. Bir akıl tutulması yaşandığı kesin. Her alanda ve her kesimi kapsayan bir akıl tutulması. Bu basiret bağlanması yanında yeni bir gerçek de su yüzüne çıktı: Öteden beri hazımsızlık yaşayan; hatta belli bir oranda öfke ve nefret besleyen kişilerin varlığı ile karşı karşıya gelindi. Müthiş bir "cemaat" düşmanlığı yapıldı; üstelik bu bazen maalesef camiaya yakın kişiler tarafından yapıldı. Çilesiz, ıstırapsız insanlar zannediyorlar ki bu ülke bugünkü haline bir çırpıda geliverdi. Oysa durum çok farklı.
Türkiye’nin daha yaşanır bir ülke haline gelmesi için her kesimden insan kristal bir vazo taşıdığının farkında olmalı. O vazonun içinde bu ülkenin, bu bölgenin hatta beşeriyetin huzurunu öngören bir reçete bulunmaktadır. Her kesimden insan bu vazonun bir ucundan tutuyor. Tutması da gerekiyor. Ne var ki etrafta elinde çekiçle gezen, balyozla dolaşan çok insan var.
Türkiye sevdalısı insanların, balyozcu çilesizlere müsaade etmemesi şart. Çünkü "Yeni Türkiye"nin oluşması onlarca yıldır sürdürülen çok büyük bir mücadelenin sonucudur. İçinde alın teri var, gözyaşı var... Ömründe bir damla gözyaşı dökmeyen dertsizlerin tahribatına izin vermemek gerekiyor. Basit bir binayı inşa etmek için bile her bir tuğlaya emek vermek gerekir. Ya tahrip? Bir kibritlik haince bir şeydir tahrip etmek...
Ortaya çıkan fitneden dolayı sevince gark olmuş, yeni fırsatlar için bekleşen anti-demokratik zümrelerin varlığı aşikâr. O zümreler uzun bir dönemden beri böyle bir fırsat arıyordu. "AK Parti’yi bölmek için ajanlar" kullanmak istediler. Muvaffak olamadılar. Tayyip Erdoğan ile Abdullah Gül arasında fitne çıkarabilmek için yanıp tutuştular. Onu da başaramayınca parti içinde tanınan başka simaları o bünyeden koparma gayretine düştüler. Oradan da büyük bir şey çıkmadı; kopan, koptuğuyla ortada kaldı. Şimdi, "AK Parti-cemaat kavgası" çıkarmak, camia ile partiyi birbirine kırdırmak istiyorlar. Bu planlamayı körüklemeye müsait çok sayıda safdil var piyasada. İşgüzar insanlar böyle puslu bir havaya zaten meftundur. Neyse ki Türkiye’nin bugüne geliş seyrinin öncüleri, dava ruhunu yüreğinde hisseden, hangi çileli yollardan geçildiğini unutmayan, basiretli ferasetli insanlar. Onların feraseti olmasa, yaşanan olaylar sonrası ortaya konan performansın şahadetiyle, o mukaddes emanet çocuksu ruhların bağırtılarına kalacak.
Türkiye, bu güzel günlere ortak akıl vasıtasıyla geldi. Bizi o kadim karanlık günlere döndürecek yegâne unsur akıl tutulmasıdır. Tam bu aşamada bu ülkeye sevdalı herkesin elini vicdanına koyup yeni fitneler karşısında daha temkinli, daha duyarlı, daha basiretli, daha makul davranması gerekiyor.
Zor zamanlar vardır; tezcanlılarla soğukkanlıları birbirinden ayırır. Çetin sınavlar vardır; çilekeş insanlarla dertsiz-gamsızları birbirinden ayrıştırır. Fitneler vardır; dimdik sıradağlar gibi duranlarla her rüzgâr karşısında eğilip bükülenlerin çaplarını ortaya çıkarır...
Son haftalardaki tartışmaları, bir de bu açıdan değerlendirmek lazım. Büyük resmi unutmak, ilk yanlışı ifa etmek anlamına gelir. Tartışmalar üzerinden toz duman tam kalkmış değil; ancak meselenin ilk andaki bulanık görüntüleri geride kalıyor. Olayın aslını faslını belki ilerleyen tarihlerde daha net görebileceğiz; ancak bu aşamada bile sorulması gereken bazı somut sorular var. Sanırım konuya, o sorular yöneltilip de bakıldığında nasıl bir akıl tutulması yaşandığı daha net anlaşılır.
En temel sorun şu: "Cemaat", AK Parti’nin ya da Sayın Başbakan’ın kötülüğünü ister mi? Başka bir deyişle; Başbakan’a ya da AK Parti’ye bir zarar geldiğinde "cemaat"e bir yarar gelir mi?
Bu temel sorunun cevabı gayet açık: Ne Başbakan Erdoğan’a zarar gelmesi ne de AK Parti’nin yıpranması "cemaat"e bir fayda sağlamaz. Çünkü camia, hayatın gerçekliği içinde AK Parti ile aynı zeminde duruyor. Bu zemini şöyle tarif etmek mümkün: Türkiye’nin demokratikleşmesi, her türlü vesayetin sona erdirilmesi gibi idealler tabii ve demokratik bir ittifaka yol açtı. Bu ittifak sadece parti ve camiadan da ibaret değildir; çok daha geniş bir zeminde, çok farklı zümrelerden insanlar ortak hareket etme lüzumunu hissetmiştir. Bu atmosfer Türkiye’ye çağ atlatmış, elli senede yapılamayacak işler on seneye sıkışmıştır.
"Cemaat"in 12 Eylül referandumuna verdiği çok büyük destek bu kadar açık ve net iken neden Türkiye’yi yolundan döndürmek isteyenlere yarayacak bir çekişme yaşansın? Ya da daha 6 ay önce gerçekleşen seçimde "Yeni anayasa" idealini paylaştığı AK Parti’ye can u gönülden destek veren ve hiçbir beklentiye girmeksizin fedakârca çalışan insanlar şimdi neden aynı partiye düşman kesilsin? Ortada daha demokratik hedeflere yürüyen bir siyasi parti oluşumu olmadığına, Türkiye’nin demokratikleşmesi konusunda Tayyip Erdoğan’dan daha cesur bir lider çıkmadığına göre niçin insanlar daha birkaç ay önce canla başla desteklediği AK Parti’ye sırtını dönsün; hatta onun kötülüğünü istesin?
Ne yazık ki ağzından çıkanı kulağı duymayanlar "Cemaat-AK Parti kavgası" deyip bu akıl dışı senaryoları işleyip durdu. Bir akıl tutulması yaşandığı kesin. Her alanda ve her kesimi kapsayan bir akıl tutulması. Bu basiret bağlanması yanında yeni bir gerçek de su yüzüne çıktı: Öteden beri hazımsızlık yaşayan; hatta belli bir oranda öfke ve nefret besleyen kişilerin varlığı ile karşı karşıya gelindi. Müthiş bir "cemaat" düşmanlığı yapıldı; üstelik bu bazen maalesef camiaya yakın kişiler tarafından yapıldı. Çilesiz, ıstırapsız insanlar zannediyorlar ki bu ülke bugünkü haline bir çırpıda geliverdi. Oysa durum çok farklı.
Türkiye’nin daha yaşanır bir ülke haline gelmesi için her kesimden insan kristal bir vazo taşıdığının farkında olmalı. O vazonun içinde bu ülkenin, bu bölgenin hatta beşeriyetin huzurunu öngören bir reçete bulunmaktadır. Her kesimden insan bu vazonun bir ucundan tutuyor. Tutması da gerekiyor. Ne var ki etrafta elinde çekiçle gezen, balyozla dolaşan çok insan var.
Türkiye sevdalısı insanların, balyozcu çilesizlere müsaade etmemesi şart. Çünkü "Yeni Türkiye"nin oluşması onlarca yıldır sürdürülen çok büyük bir mücadelenin sonucudur. İçinde alın teri var, gözyaşı var... Ömründe bir damla gözyaşı dökmeyen dertsizlerin tahribatına izin vermemek gerekiyor. Basit bir binayı inşa etmek için bile her bir tuğlaya emek vermek gerekir. Ya tahrip? Bir kibritlik haince bir şeydir tahrip etmek...
Ortaya çıkan fitneden dolayı sevince gark olmuş, yeni fırsatlar için bekleşen anti-demokratik zümrelerin varlığı aşikâr. O zümreler uzun bir dönemden beri böyle bir fırsat arıyordu. "AK Parti’yi bölmek için ajanlar" kullanmak istediler. Muvaffak olamadılar. Tayyip Erdoğan ile Abdullah Gül arasında fitne çıkarabilmek için yanıp tutuştular. Onu da başaramayınca parti içinde tanınan başka simaları o bünyeden koparma gayretine düştüler. Oradan da büyük bir şey çıkmadı; kopan, koptuğuyla ortada kaldı. Şimdi, "AK Parti-cemaat kavgası" çıkarmak, camia ile partiyi birbirine kırdırmak istiyorlar. Bu planlamayı körüklemeye müsait çok sayıda safdil var piyasada. İşgüzar insanlar böyle puslu bir havaya zaten meftundur. Neyse ki Türkiye’nin bugüne geliş seyrinin öncüleri, dava ruhunu yüreğinde hisseden, hangi çileli yollardan geçildiğini unutmayan, basiretli ferasetli insanlar. Onların feraseti olmasa, yaşanan olaylar sonrası ortaya konan performansın şahadetiyle, o mukaddes emanet çocuksu ruhların bağırtılarına kalacak.
Türkiye, bu güzel günlere ortak akıl vasıtasıyla geldi. Bizi o kadim karanlık günlere döndürecek yegâne unsur akıl tutulmasıdır. Tam bu aşamada bu ülkeye sevdalı herkesin elini vicdanına koyup yeni fitneler karşısında daha temkinli, daha duyarlı, daha basiretli, daha makul davranması gerekiyor.
