Yekta Kopan

Ah be Haldun’un, ah be Raca’m! Çok ama çok üzgünüm. Ankara’dan İstanbul’a göçümüz birlikteydi. Derdimiz, kahkahamız birdi. Raca’mızdı o bizim, kuzumuzdu. Parasız günlerimizde cüzdanımız bir oldu, sıkıntılı günlerimizde sohbetimiz daim oldu. Öyle çok an ve anı var ki şu anda aklımda. Osman, Tunç, sen, ben. Daha kimler kimler var o yılların tanığı... Buraya bir anı yazıp seni gülümseyerek uğurlamak isterdim ama olmadı, yapamadım Raca. Büyük Beşiktaşlı, büyük yürekli dostum. Dayanmamış yüreğin dünyanın derdine, kederine. Gitmişsin. Çok üzgünüm