Aslında öğrencilik gibi değil mi?
Benim için çok iyi. Ben tam olarak bir Üniversite hayatı yaşamamıştım. Eskişehir’de geçen sene otelde yaşıyorduk. Benim için orası bir kampüs hayatı gibiydi. İşime gidiyorum geliyorum. Arkadaşlarım var. Aşağıda yine hep birlikteyiz. Benim için keyifliydi. Ama zor yanı da var. Geçen gün ben İstanbul’a geldiğim zaman arkadaşımı arayıp “Ben Nişantaşı’na buradan nasıl geliyordum?” diye sordum.
Bu projenin teklifi nasıl geldi sana?
İlk audition geldi. Ben okuduğum zaman benim sahnem gözümün önünde canlandı. Senaryoyu okuduğum zaman da çok beğendim. Yazım tekniği olarak böyle bir şey yapılmamıştı. Yapıldıysa da benim bilmediğim bir yerdir. Her bölümü başka bir karakter açıyor. İlk geldiği zaman üç amcaoğlunun her karakterinin açılış sahnesi vardı. Karakterlerin üzerine düşülmesi, hepsinin ayrı ayrı işleniyor olması ilk bölümden belliydi. Hikayesi çok farklıydı.
Sence “Gönül Dağı” dizisi seni nereye götürdü?
Yine bir okul oldu. Bütün işlere öyle bakıyorum ben. Hepsinden bir şey öğreniyorum.
Sıkıntılı ve kasvetli duygulardan çabuk çıkabilir misin?
Çıkarım. Kendimi oraya gömmeyi sevmiyorum. Arkadaşlarımla görüşürüm, hemen dışarıya atarım kendimi. En kötü şeyde bile 3 gün ağlarım. Tabii ki sağlık dışında bahsettiğim şeyler.
Ağlar mısın?
Çok, her şeye ağlarım.
Bazı gözyaşları, dinginleşmeye ve rahatlamaya sebep olur. Bazı gözyaşları da vücuda zarar verir, baş ağrısı yapar, yıpratır. Senin gözyaşların hangi sınıfa giriyor?
Herkes gibi konuya göre değişiyor. Ben, ağlayıp rahatlamayı seviyorum. Ağlamak için izlediğim Filmler gerçekten var.
