Ben ağlamaya başladım. Bayağı bir süre ağladım. Sonra ateşin etrafında bir süre daha oturduk. Kamelyanın etrafını brandalarla kapattılar çevredekiler.
"ÇAM KOKUSUNDAN ZEHİRLENİP BİLİNCİMİ KAYBETTİM"
"Kendi çadırımızı yapmış olduk. Çam odununun zehirleyici kokusunu çekerek... Çünkü arabaya gidip yatmayı denedik ancak kar yağıyordu ve çok soğuktu. İçeride ısınmaya çalıştık. Bir yerden sonra bilincimi kaybettiğimi, zehirlendiğimi fark ettim.
Annemi de alıp dışarı çıktık. Arabayla bir benzin istasyonu bulmaya çabaladık. Hiç yakıtımız kalmamak üzereydi. Sabah 5.40 da girdiğimiz kuyruktan 8.50'de yarım depo benzin alabilme şartıyla çıktık.
Not: bu ana değin ne bir yardım ekibi ne de bir acil müdahale ekibi görmedim. Sokaklar enkaz altında ve bomboştu. Bu insafsızca yağan kar, hangi canlı bedeni tüm gece boyunca hayatta bırakırdı ki? Kimse gelmemişti, gelmeyecekti. Bunu aslında gizli bir kabulle anlamıştık. Sessizce başka çareler aramaya koyulduk."
