Sizin hikâyeniz nerede başladı? -Diyarbakırlıyım. İstanbul’da büyüdüm. Mutlu bir çocuk muydunuz? Ergenliğim korkunçtu. İçe dönüktüm. Anne-babam çalışıyordu. Tek çocuktum. Her şeyi tek başıma halletmem gerekiyordu. O dünyayı bulurken daha melankolik oldum.
- Kürt olmanın zorluklarını yaşadınız mı? Evet. İlkokulda “Nerelisin” diye sorduklarında direkt annemin memleketi Kastamonu’yu söylerdim. Diyarbakır demezdim. Bir kere söyledim. O bakışlar çok rahatsız ediciydi. Bu ne kadar sürdü? Liseye kadar devam etti. Sonra insanların bakışını umursamamaya başladım. “Saçma olan onların bakışı, benim durumum değil” diye bakmaya başladım.
Siyasete çok kafa yorduğunuzu duydum... Evet siyasetle aram iyidir. Dört saat boş vaktim varsa yarım saatinde mutlaka haberlere bakarım. Geleceğe dair umutlu musunuz? Elimden geleni yapıyorum ama bir yanda yarın ne yapacağımı konuşacağım güzel insanlar var, bir yanda elektrik kesilirse akıllı telefonunu şarj edememekle tehdit edilen ve buna üzülen bir nesil...
Bu ülkede kadın olmak zor mu? Kadın yok ki. Herkes erkekleşti. Geçenlerde mahallemde genç bir çift gördüm. Çocuk kızı tartaklıyor. Sonra saçından tuttu kafasını yere vuracak. Çıktım pencereden “Yeter polis çağıracağım” dedim. Kız bana dönüp “Sen içeri gir, ne karışıyorsun?” dedi. Yani kadınlarda erkek bakış açısını müthiş bir kabullenme var. Efsun karakteriyle Türkçeye yeni kelimeler kattınız... Bunlar senaristin mi sizin mi eseriniz? Ben buluyorum. Nedir bu lafların anlamları? ‘Beybiliboy’, canım ben İngilizce de konuşabiliyorum demek. ‘Beybisi’, sen benim bebeğim olamazsın sadece beybisi olabilirsin gibisinden üstten bir sesleniş. ‘Hareketleri kes’iyse insanları aşağılamak için kullanıyor. ‘Tramvay’, travma anlamında. ‘Bono petey’ hoşça kal demek.
