Max Levin ve Willi Klein 1936 yılında uyuyan güzel sendromunun tanımını yapmıştır. Sendromu tanımlamak için 5 farklı vakayı araştırmışlardır. Sonrasında İngiliz Nörolog MacDonald Critchley 11 farklı vaka daha araştırarak 1962 yılında hastalığa Kleine-Levin sendromu denilmesini tavsiye etmiştir.
BELİRTİLERİ
Uyuyan güzel sendromunun en belirgin özelliği aşırı uyumadır. Kişi günün 20 saati uyuduğu halde uyandığında hala oldukça uyuşuk ve her an uyuya kalacak gibi hisseder.
Uyumanın yanı sıra; aşırı yemek yeme isteği, sinirlilik, odaklanamama, zihinsel bulanıklık, kafa travması, aşırı cinsel istek, unutkanlık, mekân ve zaman algısında bozukluk ve kişinin yaşı ile alakasız davranışlar sergilemesi gibi belirtiler de çoğunlukla görülmektedir.
Yukarıdaki belirtilerden farklı olarak; konuşmada zorluk çekme ve isteksizlik, depresif ruh hali, kâbus görme, korku hissetme, anksiyete ve saldırganlık gibi belirtiler daha nadir olarak görülebilmektedir.
