Ayşe Arman FEMEN oldu, kocası sinir krizleri geçirdi!

Eve gelince her zaman yaptığı gibi yazı masama yaklaşacak beni ensemden öpecek.“N’apıyor benim güzel karım, ne yazmış yarına?” diyecek.Ve gözü ekrana takılacak.Ve görecek… O fotoğrafı, o başlığı, o yazıyı!!!Karısı, altında bir jean, çizmeler, üzeri çıplak, ekrana FEMEN olarak gülümsüyor.Ölüyorum heyecandan!Evet… Kapı çaldı… Alya kapıya koştu.Baba eve geldi…Alya’yı öptü…Max havladı…Sarılıp, boğuşuyorlar…Sesler, arkaya doğru geliyor…Hah! Ömer’in ayak sesleri…“Aşkım? Çalışıyor musun?”“Yok bitti” diyorum, “Sayfa yapıldı, son kez bakıyorum, zaten gazete de döndü…”“Ne yazdın?” diyor.Ve ekrana takılıyor gözü…O da ne!Dondu kaldı.“Bu kim?” diyor.“Sen değilsin di mi?”Dünyanın en doğal şeyiymiş gibi, “Yoo benim” diyorum, “Ne kadar güzel çıkmışım değil mi? FEMEN oldum!”“Ne oldun!”“FEMEN! Kadına şiddeti protesto ediyorum!” “Yok artık” diyor, “Böyle bir şey yapmadın değil mi?”Soru soran gözlerinde endişe… “Bu gerçekten sen misin? Delirdin mi? Hemen ara gazeteyi çıkar bu fotoğrafı!”“Hayır yapamam, taşra basıldı bile” diyorum.“İnanamıyorum sana!” diyor, “Nasıl yaparsın?!”Görülmeye değer bir manzara…Resmen şoka girdi, yüzü bembeyaz oldu. Hani şaşırmazdı…