PAKİZE SUDA KÖŞE YAZARI OLMAK İSTEYENLERİ UYARDI!... İŞTE KÖŞE YAZARI OLMANIN EN ZOR YANI!....

Bu işin en zor tarafı...


BU işin en zor tarafı, yani bir gazete köşesinde yazmanın, hayatın içinde ve hayata bağlı olma zorunluluğudur bana sorarsanız.

Bunun 365 gün 24 saat mümkün olmadığını söylememe gerek var mı? Siz de "insan"sınız, bilirsiniz.

Bazen öyle bir koparsınız ki hayattan, dünya yıkılsa umurunuzda olmaz.

Evin, hatta odanın dışında olup biten her şey artık çok uzaktır.

Buzlu camın arkasından bakarsınız dünyaya.

Herkesin önemli bulduğu meseleler, bütün koşuşturmalar boştur, boşunadır.

Başka bir iş yapıyor olsanız durumu idare edebilirsiniz. Otomatiğe bağlarsınız birkaç gün.

Ama bizim işte olmaz.

24 saat gözünüzü dört açacaksınız...

Kaçırmayacak, atlamayacaksınız...

Canlı ve heyecanlı olacaksınız...

Bırakmayacaksınız kendinizi...

Gevşemeyecek, boş vermeyeceksiniz...

Çok bilgili, en azından ilgili olacaksınız...

Hayatla bağlarınızı koparmayacaksınız...

İşiniz hayattır çünkü.

Oysa ne sık ilgisini kaybeder insan olan bitene...

Ne sık çekilir o buzlu camın arkasına...

Ne sık yabancılaşır etrafına...

Bir gün önce deli gibi merakla takip ettiği bir sürü şeyi nasıl umursamaz olur...

Üstüne ciddi ciddi ahkám kestiği bir sürü şey nasıl komik görünür gözüne...

Muhasebecisiniz diyelim, yahut terzi, yahut aşçı, mühendis... Bazen aklınız orada olmasa da eliniz, gözünüz alışkanlıkla götürür işi...

Ama bizim işte aklınız hep yanınızda olacak.

Zordur zor.

Düzeltmesi yoktur.

Hesapları ertesi gün yeniden gözden geçirebilirsiniz...

Bizim işte ertesi gün çok geçtir.

Yaptınız yaptınız... Yapamadınız, yandınız.

Yalnızsınızdır bir de... Topu atacak amir, memur, sekreter, yardımcı, yamak yoktur yanınızda.

Sonra herkes tetiktedir... Bir açık, bir yanlış bulmaya ayarlıdır. Okur, öteki yazarlar, patron...

Yok, şikáyet etmiyorum.

İzin için girizgáh da yapmıyorum.

Sadece durumu anlatıyorum.

İçinizde hevesli olanlar varsa...

Yok, "vazgeçin" demiyorum, sadece bilin.

PAKİZE SUDA HÜRRİYET