KALEMİ KIVRAK,FAKAT RUHU YAVŞAK!... HAŞMET BABAOĞLU HOUSE CAFE'DE KAVGA ETTİĞİ AHMET HAKAN İÇİN AĞIR YAZDI!!!
Vatan Yazarı Haşmet Babaoğlu bir kafede karşılaşıp herkesin ortasında kavga ettiği Hürriyet yazarı Ahmet Hakan için zibidi,yavşak ve fena halde de korkak dedi.
Bir zibidi var. Köşe yazarı
Çok büyük bir gazetemizde kendine köşe bulmuş bu kişinin işi sürekli ona buna sataşmak...
Ünlüler ve gazeteciler arasından hedef seçtiklerine laf atıyor; bunu yaparken zavallılıklarını, komplekslerini sergiliyor ve ne yazık ki bunları da polemik diye yutturmaya çalışıyor.
"Nasıl laf soktum ama..." duygusunun hain hazlarına kilitlenmiş halde yazıp duruyor.
Yazdığı her "acıtıcı" satırdan sonra da kötü tüccarlar gibi yağlı ellerini ovuşturup gülüyor.
Sonunda ne göreyim; benim adımı da geçirmiş bir yazısında, aklı sıra benimle eğlenmiş.
E, hakkını teslim etmek gerek! Kalemi kıvrak.
Fakat ruhu yavşak!
Kendisi gibi kompleksleri paçalarından akan ve yanından hiç ayrılmayan arkadaşıyla birlikte günlerini geçirdiği Teşvikiye kafelerinden birinde dün yüz yüze hesaplaşırken anladım ki fena halde de korkak!..
Adını anmıyorum. Çünkü biliyorum ki o güzel adı, bu adamdan utanıyor...
***
Onu burada daha fazla konu edecek değilim. Değmez.
Ama asıl anlatmak istediğim başka...
Medyaya yerleşmiş bu "kötülük" yuvalarından hepimiz sorumluyuz.
En kolay yollardan tiraj-reyting hedefleyen yayın yönetmenleri ve dedikodu şehvetinin kışkırtılmasına bayılan okurlar da sorumlu bu adamların yükselişinden.
Tamam, nihayetinde sel gider kum kalır.
Fakat olan mizah duygusuna ve estetiğine oluyor.
Beyinlerinde bir gram özgün fikir, kalplerinde azıcık olsun halis duygular taşımayan bu kişiler sürekli mizahın arkasına sığınıyor; sıkışınca "mizah yapıyorum" diyerek sıvışmaya çalışıyorlar ya...
İşte o bitiriyor beni!
Çok büyük bir gazetemizde kendine köşe bulmuş bu kişinin işi sürekli ona buna sataşmak...
Ünlüler ve gazeteciler arasından hedef seçtiklerine laf atıyor; bunu yaparken zavallılıklarını, komplekslerini sergiliyor ve ne yazık ki bunları da polemik diye yutturmaya çalışıyor.
"Nasıl laf soktum ama..." duygusunun hain hazlarına kilitlenmiş halde yazıp duruyor.
Yazdığı her "acıtıcı" satırdan sonra da kötü tüccarlar gibi yağlı ellerini ovuşturup gülüyor.
Sonunda ne göreyim; benim adımı da geçirmiş bir yazısında, aklı sıra benimle eğlenmiş.
E, hakkını teslim etmek gerek! Kalemi kıvrak.
Fakat ruhu yavşak!
Kendisi gibi kompleksleri paçalarından akan ve yanından hiç ayrılmayan arkadaşıyla birlikte günlerini geçirdiği Teşvikiye kafelerinden birinde dün yüz yüze hesaplaşırken anladım ki fena halde de korkak!..
Adını anmıyorum. Çünkü biliyorum ki o güzel adı, bu adamdan utanıyor...
***
Onu burada daha fazla konu edecek değilim. Değmez.
Ama asıl anlatmak istediğim başka...
Medyaya yerleşmiş bu "kötülük" yuvalarından hepimiz sorumluyuz.
En kolay yollardan tiraj-reyting hedefleyen yayın yönetmenleri ve dedikodu şehvetinin kışkırtılmasına bayılan okurlar da sorumlu bu adamların yükselişinden.
Tamam, nihayetinde sel gider kum kalır.
Fakat olan mizah duygusuna ve estetiğine oluyor.
Beyinlerinde bir gram özgün fikir, kalplerinde azıcık olsun halis duygular taşımayan bu kişiler sürekli mizahın arkasına sığınıyor; sıkışınca "mizah yapıyorum" diyerek sıvışmaya çalışıyorlar ya...
İşte o bitiriyor beni!