HANGİ KÖŞE YAZARI ANNESİNİN ÖLDÜĞÜNÜ İNTERNETTEN ÖĞRENDİ?..KÖŞE YAZARININ AKLINA İLK GELEN NEDEN KÖPEĞİ OLDU?..

Annemin öldüğünü internetten öğrendim

Oray Eğin. Eğer bizim meslekte ölçü konuşturmaksa, kabul edelim üzerine yok. Son yılların en çok konuşturan köşe yazarlarından biri. Seveni de çok, nefret edeni de. Yok bu cümleyi yeniden alıyorum ve gerçeği yazıyorum: Galiba "medyanın en nefret edilenleri listesi"nde başı çekiyor. İtici, antipatik, ukala, ölçüsüz, saldırgan gibi sıfatlarla anılıyor. Hormonlu Oray da deniyor, omurgasız ergen de.

Her yazdığını onaylamasam da, hatta bazen onun yerine utansam da, itiraf ediyorum, ben onu fevkalade ilginç buluyorum, "Bugün ne yumurtlamış?" diye mutlaka bakıyorum. Cesur olduğuna şüphe yok ama kaybedeceği bir şeyi olmayanların cesareti sanki, bodoslama dalıyor, kafa atıyor, içtikçe içenler vardır ya, o da yazdıkça yazıyor, "dur"u yok ve yazıyı nasıl ilginç hale getireceğini biliyor, meraklı dünyada ve Türkiye´de neler oluyor takip ediyor, bol bol dedikodu yapıyor ve en iyi haberin dedikodudan çıktığına inanıyor. Tabii ki bir sayfaya sığmadı, röportajın devamı yarına...

Sizin öykünüz nerede, nasıl başlıyor?

-İstanbul´da. Normal bir çocuk olarak, olağandışı hiçbir şey yok.

Anne- baba neci?

-Anne ekonomist, Estee Lauder gibi büyük şirketlere danışmanlık yapıyordu. Baba da Libya, Mısır gibi ülkelerde inşaat sektöründe çalışıyordu, şimdi Türkiye´ye döndü.

Ne zaman ayrıldılar?

-Ben 12 yaşındayken. Tuhaf, hastalıklı bir ilişkileri vardı, ayrılıyorlar ama bir türlü kopamıyorlardı. Gerçek kopuş ben 18-19 yaşındayken oldu. Okul hayatımın bir kısmı burada, bir kısmı da Amerika´da geçti.

Amerika ne alaka?

-Teyzem ve kuzenlerim Amerika´da yaşıyor, "Biz de gidelim" oldu. 9-10 yaşlarındaydım, yeni bir gelecek ve daha iyi bir hayat için kalktık gittik. Annemin fikriydi tabii. Babamdan kopmaya başlamamız, Amerika´ya gidişle başlıyor.

Anne güçlü, bağımsız, dominant bir kadın mı?

-Her zaman. Finansal olarak da. Ego olarak da...

Siz, annenizin oğlu muydunuz?

- Evet. Terapistim de bu konulara giriyor. Girmekle kalmıyor, ailemle ilgili inandığım bir sürü şeyi ters yüz ediyor. Mesela, annemin dominantlığının ve benim annemin oğlu olmamın aslında çok iyi bir şey olmadığını anlatıyor. Ne var ki... Ben annemi geçen sene kaybettim. Daha çok yeni yani. Terapistime de dedim ki "Sakın girme aile mevzularına, alırım konuyu bambaşka yere çeviririm, ikimize de faydası olmaz, annemle ilgili gerçeklerle yüzleşmeye henüz hazır değilim."

ANNEM BENİM KAHRAMANIMDI

Annenizin hoşuna gidiyor muydu oğlunu "yazar Oray Eğin" olarak görmek?

- Tabii tabii. En son, iyi bir sözleşme yaptım, bunu da ona söyledim. Çok mutlu oldu. Öldükten sonra arkadaşları söyledi, "Çok huzurluyum" diyormuş, "projesi" nihayet sonuca ulaşmıştı.

Annenizin "proje"si mi olduğunuzu düşünüyorsunuz?

- E biraz. Tek çocuktum, üzerime çok düşüyordu, çok yakındık. Annem, benim kahramanımdı.

Neden öldü?

- Kanser. Göğüsten başka yerlere sıçradı. Benim tabii tıbba olan inancım tamamen sarsıldı, doktorlara filan inanmıyorum artık. Geçenlerde bir arkadaşım, "Para biriktirelim, kanser olursak lazım olur!" dedi ben de "Saçmalama!" dedim "Kanser olunca ölüyorsun zaten. Paran olsa kaç yazar?" Benim kansere yakalanan bütün sevdiklerim öldü, Berran, Ufuk, annem..."

Meme kanserine yakalanan herkes hayatını kaybetmiyor, annenizinki çok geç bir aşamada mı teşhis edildi?

- Hiçbir fikrim yok, annem sırları olan bir kadındı, bana hiçbir şeyi olduğu g