GAZETECİ İŞ BULMAK İÇİN ARAYA SİYASETÇİ KOYMAZ! BU YAZI ÇOK KONUŞULACAK!
Akif Beki'nin Demirören Medya Grubu yönetimine getirileceği iddialarının konuşulduğu günlerde Vatan yazarı Mustafa Mutlu'dan manifesto gibi bir yazı geldi.
Gazeteci...
Gazeteci namusludur.
Gazeteci onurludur, ahlâklıdır.
Gazeteci dürüsttür. Yanılabilir, yanıltılabilir ama asla yalan yazmaz.
Gazeteci satılık değildir. Makam, mevki, para pul peşinde koşmaz. Rüşvet almaz, parayla haber yazmaz. Ya da yazacağı haberi yazmaktan para karşılığında vazgeçmez.
Gazeteci diktir. Gerektiğinde babasını bile tanımaz.
Gazeteci ilkelerle donanmıştır, bu ilkelere asla ihanet etmez.
Gazeteci bedava gezilere gidip, şirket reklamı ya da siyasi parti propagandası yapmaz.
Gazeteci diplomasi muhabiri olunca kendisini diplomat, siyaset muhabiri olunca parti lideri, ekonomi muhabiri olunca iş adamı, polis muhabiri olunca emniyet müdürü sanmaz...
Gazeteci bırakın siyasi partileri, gazetecilik meslek örgütleri dışında, sivil toplum örgütlerine bile üye olmaz.
Gazeteci herkesle yemek yer, ama kendi yediği yemeğin parasını kendisi öder.
Gazeteci kararlıdır. Engeller karşısında yılmaz.
Gazeteci cesurdur. Gerektiğinde kurşunun üzerine yürür, yine de haberini ya da yorumunu yazar.
Gazeteci sadece evrensel “doğru”nun peşinde koşar.
Gazeteci patronuna kimliğini, kişiliğini değil; yazılarını satar.
Gazeteci kendi çıkarı için tek satır yazmaz...
Gazeteci fotoğrafına, haberine veya yorumuna sahip çıkar.
Gazeteci İstiklal Marşı’nda bile esas duruşta durmak zorunda olmayan tek vatandaştır.
Gazeteci yaltaklanmaz, kapılanmaz, köleleşmez.
Gazeteci emir almaz, hizaya gelmez.
Gazeteci fırça yemez. Eğer haklıysa (ki her zaman öyle olmalıdır) kendisini “erdem”e davet eden yüksek makamdaki devlet ve hükümet adamlarına bile hak ettikleri cevabı verir.
Gazeteci pusu kurmaz, hak yemez.
Gazeteci kıvırmaz, yalvarmaz.
Gazeteci odasında soğuk hapishane hücreleri için bir kazak, telaşla gitmesi gereken bir sel faciası için çizme, milyarderlerin katılacağı bir davet için de smokin bulundurur.
Gazeteci lüks peşinde koşmaz.
Gazeteci danışman, müşavir, özel kalem müdürü olmaz.
Gazeteci şirket kurmaz.
Gazeteci reklam pastasından pay almak için reklamcılık, şirket tanıtmak için halkla ilişkilercilik yapmaz.
Gazeteci bunları bir süre yaptıktan sonra sırf mesleğe döndü diye gazeteci olmaz.
Gazeteci iş bulmak için araya siyasetçi, iş adamı, hatırlı bürokrat koymaz.
Gazeteci nettir, gizli gündemi bulunmaz.
Gazeteci sır saklamaz... Saklanması gereken sırları öğrenmeyi reddeder.
Gazeteci övgü düzmez. İşini iyi yapanı bile, eksiklerini, yanlışlarını göstererek eleştirir.
Gazetecinin pusulası yüreğidir, asla yüreğinin sesini dinlemekten vazgeçmez.
Ve gazeteci...
Tüm böyle olmak zorunda olduğu için dünyanın en yalnız adamıdır. Ama bu yalnızlıktan asla yakınmaz!
***
Durup dururken nereden mi çıktı böyle bir yazı?
Gazeteci, asla “durup dururken”, laf olsun diye yazmaz!
MUSTAFA MUTLU’NUN KÖŞE YAZISININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ
Gazeteci namusludur.
Gazeteci onurludur, ahlâklıdır.
Gazeteci dürüsttür. Yanılabilir, yanıltılabilir ama asla yalan yazmaz.
Gazeteci satılık değildir. Makam, mevki, para pul peşinde koşmaz. Rüşvet almaz, parayla haber yazmaz. Ya da yazacağı haberi yazmaktan para karşılığında vazgeçmez.
Gazeteci diktir. Gerektiğinde babasını bile tanımaz.
Gazeteci ilkelerle donanmıştır, bu ilkelere asla ihanet etmez.
Gazeteci bedava gezilere gidip, şirket reklamı ya da siyasi parti propagandası yapmaz.
Gazeteci diplomasi muhabiri olunca kendisini diplomat, siyaset muhabiri olunca parti lideri, ekonomi muhabiri olunca iş adamı, polis muhabiri olunca emniyet müdürü sanmaz...
Gazeteci bırakın siyasi partileri, gazetecilik meslek örgütleri dışında, sivil toplum örgütlerine bile üye olmaz.
Gazeteci herkesle yemek yer, ama kendi yediği yemeğin parasını kendisi öder.
Gazeteci kararlıdır. Engeller karşısında yılmaz.
Gazeteci cesurdur. Gerektiğinde kurşunun üzerine yürür, yine de haberini ya da yorumunu yazar.
Gazeteci sadece evrensel “doğru”nun peşinde koşar.
Gazeteci patronuna kimliğini, kişiliğini değil; yazılarını satar.
Gazeteci kendi çıkarı için tek satır yazmaz...
Gazeteci fotoğrafına, haberine veya yorumuna sahip çıkar.
Gazeteci İstiklal Marşı’nda bile esas duruşta durmak zorunda olmayan tek vatandaştır.
Gazeteci yaltaklanmaz, kapılanmaz, köleleşmez.
Gazeteci emir almaz, hizaya gelmez.
Gazeteci fırça yemez. Eğer haklıysa (ki her zaman öyle olmalıdır) kendisini “erdem”e davet eden yüksek makamdaki devlet ve hükümet adamlarına bile hak ettikleri cevabı verir.
Gazeteci pusu kurmaz, hak yemez.
Gazeteci kıvırmaz, yalvarmaz.
Gazeteci odasında soğuk hapishane hücreleri için bir kazak, telaşla gitmesi gereken bir sel faciası için çizme, milyarderlerin katılacağı bir davet için de smokin bulundurur.
Gazeteci lüks peşinde koşmaz.
Gazeteci danışman, müşavir, özel kalem müdürü olmaz.
Gazeteci şirket kurmaz.
Gazeteci reklam pastasından pay almak için reklamcılık, şirket tanıtmak için halkla ilişkilercilik yapmaz.
Gazeteci bunları bir süre yaptıktan sonra sırf mesleğe döndü diye gazeteci olmaz.
Gazeteci iş bulmak için araya siyasetçi, iş adamı, hatırlı bürokrat koymaz.
Gazeteci nettir, gizli gündemi bulunmaz.
Gazeteci sır saklamaz... Saklanması gereken sırları öğrenmeyi reddeder.
Gazeteci övgü düzmez. İşini iyi yapanı bile, eksiklerini, yanlışlarını göstererek eleştirir.
Gazetecinin pusulası yüreğidir, asla yüreğinin sesini dinlemekten vazgeçmez.
Ve gazeteci...
Tüm böyle olmak zorunda olduğu için dünyanın en yalnız adamıdır. Ama bu yalnızlıktan asla yakınmaz!
***
Durup dururken nereden mi çıktı böyle bir yazı?
Gazeteci, asla “durup dururken”, laf olsun diye yazmaz!
MUSTAFA MUTLU’NUN KÖŞE YAZISININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ