BARANSU'NUN DERDİ KAHRAMANLAŞMAK MI? AKİF BEKİ'DEN İLGİNÇ TESPİT!
Radikal gazetesi yazarı Akif Beki'den Mehmet Baransu olayına farklı yorum.
Kahramanlaşmak isteyen gazeteciler
Taraf olan meslektaşların da iktidarla neyin kavgasına tutuştuklarını bildiklerinden şüpheliyim.
Gazeteci, iktidara politika dayatır mı?
Dediklerine harfiyen uymazsa beğenmediği politikaları eleştirmekle yetinmeyip saldırganlaşır mı? Söz düellosuna tutuşup bilek güreştirir mi? Siyasetçiyi, sahiplendiği devlet kurumlarının foyasını ortaya çıkarmakla tehdit eder mi? “Ben sana gününü gösteririm” der mi?
Bildiği ne varsa zaten yazmakla mükelleftir gazeteci. O bilgiyi siyasi tehdit ve şantaj unsuru olarak kullanmak, iktidar politikalarını rehin almaya teşebbüs gazetecinin ne hakkı ne de haddi.
İddiasında diretmek değil dayatmaktan söz ediyorum. Gerçi iktidarın gazetecilere karşı tutturduğu dil de çok sorunlu olabiliyor. Fakat medya-iktidar ilişkilerinin kapsamına sığmayan başka bir sorun var hızını alamayan gazetecilerde. Son sürat çarpışıyorlar. ‘Kahramanlaşmak isteyen gazeteciler sendromu’na yakalanmış gibiler.
Acaba o yüzden mi meslek ölçütleriyle açıklanamaz bir tutum içindeler? Kendilerince vaktiyle destek vermiş olmaları izah edebilir mi iktidarın tepesine çıkmalarını? Gazeteci, cuntacılara karşı demokrasiden yana tavır aldığı için seçilmiş iktidarı borçlandırıp başına kakabilir mi bu iyiliği?
Boylarından büyük laflar etmeyi kendilerine hak görüyorlar bir kere. “Ergenekon davası belgelerini çuvalla teslim alıp pehlivan tefrikası gibi yayımlarken iyiydik, şimdi kötü mü olduk” diye düşünüyorlar. Düşünmekle kalmıyorlar, alenen yazıp söylüyorlar bir de.
Babalarının hayrına değil yani demokratik düzene yönelen tehlikeleri güya savuşturmaya yardım etmiş olmaları. Darbecileri karanlık planlarıyla deşifre edenler, araçsallaştırdıkları gazeteciler üzerinden diyet borcu mu çıkarıyor siyasete? Her iyiliğin bir bedeli var ve şimdi tahsilat zamanı mı?
Sinemalarda ‘İntikamın Bedeli’ adıyla oynayan filmi hatırlatıyor olanlar. Nicolas Cage’in canlandırdığı Will karakteri, tecavüz kurbanı bir kadının kocasıdır. Hastanede beklerken yanına bir adam gelir ve ona bir iyilik teklif eder. Adaleti derhal yerine getirmek gibi cazip bir iyilik...
Will, bu iyiliği kabul edip etmemekte tereddüt geçirir önce. Ama düşünmek için fazla zamanı yoktur, çabucak karar vermesi gerekmektedir. Kendisine yapılacak iyiliğin bedelini sorar adama. Günün birinde ondan da küçük bir iyilik yapmasını isteyebileceklerini söyler. İyiliğe karşılık iyilik, o kadar.
Will, zayıflığına yenilir ve şehri kötülerden temizlemek için örgütlenmiş bu iyi adamlar çetesinin teklifini kabul eder. Tecavüzcü cezasını bulur fakat Will için de sonun başlangıcı olur bu. Ödeşme günü gelecektir.
Azılı bir suç teşkilatına alet olmaktan kaçınsa da Will’in başı büyük derttedir. Kimsede alacağı kalmayan adamlara borçlanmıştır çünkü. Ondan sözünü onurlandırmasını isterler. Gördüğü iyilik gibi yapması beklenen iyilik de masum bir jestten ibaret değildir...
Koskoca komplolar, küçücük hava deliklerinden enjekte ediliyor ortama. Basit bir gerçeğin tarumar edeceği koca koca komplolar. Siyasi atmosferi zehirliyor birileri.
Uluderelilerin mutat olarak 3’er-5’erli gruplar halinde kaçağa çıktığı bilgisi doğruysa çöktü mü bir teori?
Her akşam 50’şerli kafilelerin 1’erli kol düzeninde katırlarla yürüyüş eyledikleri yanlışsa çöktü mü diğeri?
Biri çürüdüğünde diğer versiyon tedavüle sokulabiliyorsa çöktü mü bir başkası?
Askerdeki istihbaratın tek kaynağı MİT değilse, kasten yanlış yönlendirme olmamışsa, bityeniği yoksa, karakollar kaçakçı geçişinden habersizse, terör örgütü doğan kafa karışıklığından besleniyor ama olayda da bir dahli bulunmuyorsa göçüp gitti mi gerisi?
Elde bir büyük facia ve sayısız rivayet var... Kulağa fısıldanan senaryolar birbirini çürütüyor ve MİT’i kötü göstermekten öteye geçmiyorsa bir kurt daha düştü mü akla?
Bu kadar fasaryayı çekmez bu sıklet.
İş olsun diye de konuşulmuyor. Açık etmedikleri bir dertleri olduğu kesin fakat ne tür bir iyilik istediklerini bilmiyoruz.
Taraf olan meslektaşların da iktidarla neyin kavgasına tutuştuklarını bildiklerinden şüpheliyim. Kahramanlaşma arzusunu tatmin etmek yetiyor onlara. Ya gerisi?
Akif Beki/Radikal
Taraf olan meslektaşların da iktidarla neyin kavgasına tutuştuklarını bildiklerinden şüpheliyim.
Gazeteci, iktidara politika dayatır mı?
Dediklerine harfiyen uymazsa beğenmediği politikaları eleştirmekle yetinmeyip saldırganlaşır mı? Söz düellosuna tutuşup bilek güreştirir mi? Siyasetçiyi, sahiplendiği devlet kurumlarının foyasını ortaya çıkarmakla tehdit eder mi? “Ben sana gününü gösteririm” der mi?
Bildiği ne varsa zaten yazmakla mükelleftir gazeteci. O bilgiyi siyasi tehdit ve şantaj unsuru olarak kullanmak, iktidar politikalarını rehin almaya teşebbüs gazetecinin ne hakkı ne de haddi.
İddiasında diretmek değil dayatmaktan söz ediyorum. Gerçi iktidarın gazetecilere karşı tutturduğu dil de çok sorunlu olabiliyor. Fakat medya-iktidar ilişkilerinin kapsamına sığmayan başka bir sorun var hızını alamayan gazetecilerde. Son sürat çarpışıyorlar. ‘Kahramanlaşmak isteyen gazeteciler sendromu’na yakalanmış gibiler.
Acaba o yüzden mi meslek ölçütleriyle açıklanamaz bir tutum içindeler? Kendilerince vaktiyle destek vermiş olmaları izah edebilir mi iktidarın tepesine çıkmalarını? Gazeteci, cuntacılara karşı demokrasiden yana tavır aldığı için seçilmiş iktidarı borçlandırıp başına kakabilir mi bu iyiliği?
Boylarından büyük laflar etmeyi kendilerine hak görüyorlar bir kere. “Ergenekon davası belgelerini çuvalla teslim alıp pehlivan tefrikası gibi yayımlarken iyiydik, şimdi kötü mü olduk” diye düşünüyorlar. Düşünmekle kalmıyorlar, alenen yazıp söylüyorlar bir de.
Babalarının hayrına değil yani demokratik düzene yönelen tehlikeleri güya savuşturmaya yardım etmiş olmaları. Darbecileri karanlık planlarıyla deşifre edenler, araçsallaştırdıkları gazeteciler üzerinden diyet borcu mu çıkarıyor siyasete? Her iyiliğin bir bedeli var ve şimdi tahsilat zamanı mı?
Sinemalarda ‘İntikamın Bedeli’ adıyla oynayan filmi hatırlatıyor olanlar. Nicolas Cage’in canlandırdığı Will karakteri, tecavüz kurbanı bir kadının kocasıdır. Hastanede beklerken yanına bir adam gelir ve ona bir iyilik teklif eder. Adaleti derhal yerine getirmek gibi cazip bir iyilik...
Will, bu iyiliği kabul edip etmemekte tereddüt geçirir önce. Ama düşünmek için fazla zamanı yoktur, çabucak karar vermesi gerekmektedir. Kendisine yapılacak iyiliğin bedelini sorar adama. Günün birinde ondan da küçük bir iyilik yapmasını isteyebileceklerini söyler. İyiliğe karşılık iyilik, o kadar.
Will, zayıflığına yenilir ve şehri kötülerden temizlemek için örgütlenmiş bu iyi adamlar çetesinin teklifini kabul eder. Tecavüzcü cezasını bulur fakat Will için de sonun başlangıcı olur bu. Ödeşme günü gelecektir.
Azılı bir suç teşkilatına alet olmaktan kaçınsa da Will’in başı büyük derttedir. Kimsede alacağı kalmayan adamlara borçlanmıştır çünkü. Ondan sözünü onurlandırmasını isterler. Gördüğü iyilik gibi yapması beklenen iyilik de masum bir jestten ibaret değildir...
Koskoca komplolar, küçücük hava deliklerinden enjekte ediliyor ortama. Basit bir gerçeğin tarumar edeceği koca koca komplolar. Siyasi atmosferi zehirliyor birileri.
Uluderelilerin mutat olarak 3’er-5’erli gruplar halinde kaçağa çıktığı bilgisi doğruysa çöktü mü bir teori?
Her akşam 50’şerli kafilelerin 1’erli kol düzeninde katırlarla yürüyüş eyledikleri yanlışsa çöktü mü diğeri?
Biri çürüdüğünde diğer versiyon tedavüle sokulabiliyorsa çöktü mü bir başkası?
Askerdeki istihbaratın tek kaynağı MİT değilse, kasten yanlış yönlendirme olmamışsa, bityeniği yoksa, karakollar kaçakçı geçişinden habersizse, terör örgütü doğan kafa karışıklığından besleniyor ama olayda da bir dahli bulunmuyorsa göçüp gitti mi gerisi?
Elde bir büyük facia ve sayısız rivayet var... Kulağa fısıldanan senaryolar birbirini çürütüyor ve MİT’i kötü göstermekten öteye geçmiyorsa bir kurt daha düştü mü akla?
Bu kadar fasaryayı çekmez bu sıklet.
İş olsun diye de konuşulmuyor. Açık etmedikleri bir dertleri olduğu kesin fakat ne tür bir iyilik istediklerini bilmiyoruz.
Taraf olan meslektaşların da iktidarla neyin kavgasına tutuştuklarını bildiklerinden şüpheliyim. Kahramanlaşma arzusunu tatmin etmek yetiyor onlara. Ya gerisi?
Akif Beki/Radikal