"ALO NE KOYİM!.." İŞTE TELEVİZYON TARİHİNE GEÇEN EN BERBAT REPLİKLER!..

ALO NE KOYİM: Aslı "Alo ne okuyayım" şeklinde ve Mustafa Keser tarafından telefonla canlı yayına katılan izleyicilere sorulmaktaydı. Ancak zamanla okuyayım, koyayım oldu. Bu söz özellikle 90'larda büyük gelişme gösteren Merter ve Zeytinburnu tekstil esnafı arasında popüler oldu.

HALT DUMMKOPF: İşte "Bizimkiler" dizisinin en meşhur repliği. Almanya'dan gelmiş olan Davut Usta birazcık sapık olan oğlu Halis merdivenleri ikişer çıktığında bile ona Almanca "Dur, aptal" anlamına gelen bu sözü söylüyordu. Büyük bir kitleye Almanca iki kelime öğretti. Zamanla birçok kişi "Ja, VVunderbar, Weiter" gibi kelimeleri de öğrendi.

ZIT TOKAI: Karşısındaki kendisini anlamayınca, anlaşılır konuşmak yerine "Zıt Tokai" diyen 90'lar insanları o dönemde tartışılmaya başlanan iletişim kopukluğu sorununun pankart taşıyanı, bayrak sallayanıydı.

MARABA TELEVOLE: İşte en büyük kâbusumuz. Toplumsal cinnet sebebimiz. Maradona'nın çok az sevimli versiyonunu mu istersiniz, Levent Kırca'nın biraz önce sarhoş taklidi yapmış gibi duran versiyonunu mu? İkisini de istemezsiniz değil mi? Ama o zamanlar kimseye "ister misin?" diye sormadılar.

AĞZI OLAN KONUŞUYOR: Bir reklam sloganıydı. Özellikle siyaset tartışmalarının, kahvehane, berber sohbetlerinin değişilmez söz öbeği oldu. Konuşmayı tekeline almak isteyen, kimseleri beğenmeyenlerce benimsendi.

NE KODUN LA KAFANA?: Levent Kırca'nın bir skecinden ortaya çıktı. Kafasına balta saplanmış olarak eve gelen bir adamın eşi ona bu soruyu soruyordu. Bir ara herkes birbirine bunu söylediği için şapka, bere takan kalmamıştı.

CORÇ: Hakan Peker, "Hey Corç" isimli şarkısını yaparken dillere dolanmasını amaçlasa da, herhalde böyle bir felakete yol açacağını bilmiyordu. "Aynı malı deme Corç" şeklinde bir reklâm bile vardı. Uzunca bir süre isimleri büyük çoğunlukta "Ahmet, İrfan, Sezai, Zeynel" olan insanlar birbirlerine "Corç" diye hitab ederken, milletten para dilenmek de gayet normal kabul edilmeye başlandı.

HERILD YANİ: Dilimizin yakın tarihinin en büyük utanç kaynaklarından biri, tarihe gömülüşü belki de en hayırlı deyiş.